De Kapper

Iedereen heeft wel eens een nieuwe coupe nodig, ook onze liefdesvogeltjes in Appledale. Natuurlijk is de kapsalon dé plek om de nieuwste roddels te onderscheppen of te verspreiden. Ja, ook onze kappers houden van de vieze nieuwtjes en ze vinden het maar al te leuk om deze met hun klanten te delen.

Werknemers:

Vloekend en tierend kwam Hestia de kapperssalon binnenlopen en trok de meest wanhopige blik die ze kon opbrengen. 'Er zit kauwgum in mijn haar - een hele, heleboel.' Ze mocht meteen gaan zitten en er zou zometeen iemand naar haar toekomen. Ze juichte in zichzelf en keek zelfgenoegzaam rond. Het leek echt zo'n oude kapperssalon waar vrouwen met zo'n machine op hun hoofd met elkaar kletsten en roddelden.

Met kort haar kwam je vaak bij de kapper. Ruth was nog niet zo gek om haar, haar zelf bij proberen te knippen, dat had ze al eens willen doen. Het koppige meisje dat ze toen was, had de schaar in haar lokken gezet. Sindsdien had ze een kort kapsel, ze ondervond dat ze zich er veel beter bij voelde. Bovendien was het naar de kapper gaan nog niet zo gek, je kon er rustig een boek lezen zolang je, je niets aantrok van roddelende vrouwen. En van mensen die vloekend een kapper binnenkwamen. Met een verveelde blik keek Ruth op naar het meisje naast zich.

Hestia verveelde zich, vooral omdat niemand interesse in haar leek te hebben. Dus keek ze maar rond en zag een meisje van haar leeftijd naast haar zitten. 'Kom je je haren nog korter knippen?' vroeg ze benieuwd. 'Ik heb enkel kauwgum in mijn haar. Kleeft als de malle. Gaat er nooit meer uit. Had jammer genoeg ook geen pindakaas thuis staan.' Ze zuchtte.

'Ik ga het niet langer laten knippen. Dat is praktisch en theoretisch onmogelijk. Alhoewel je van dat soort extensions hebt, die je haar wel degelijk langer maken. Maar die knippen ze er natuurlijk niet in, lijkt mij.' Ruth bekeek haar kort en besloot dat ze er nonchalant uitzag. Niet slordig of chaotisch, maar nonchalant. 'Ik geloof dat invriezen helpt, maar dat is natuurlijk niet uitvoerbaar, om je haar in te vriezen en de rest van je lichaam niet.' Ze haalde haar schouders nadenkend op.

Hestia keek haar ongelovig aan en moest toen lachen. 'En het leuke is dat ik na je eerste vijf woorden al niet meer luisterde. En ik dacht dat ík veel praatte.' Hestia keek rond of iemand haar eens zou komen helpen, maar ze waren allemaal bezig. 'Maar ik vind je toch wel grappig. Je ziet er slim uit met dat haar, je moet het niet veranderen. Ik ben Hestia, trouwens.'

'Mensen merken dat wel eens op ja, dat ik veel praat. Ik verschuil me achter het argument dat ik geen onzin uitkraam, maar volstrekt onderbouwde feiten of meningen.' Ruth haalde haar handen onder de stof uit, die haar tegen haartje moest beschermen en stak haar hand uit naar Hestia. Handen schudden was heel beleefd en normaal, dat hoorde je te doen, toch? 'Ik ben Ruth, ik wilde het ook niet veranderen, mijn haar.'

'Nou ja, eigenlijk kraam je best wel wat onzin uit voor een normaal persoon, maar zo zie je je waarschijnlijk zelf niet, dus...' Ze schudde haar hand en glimlachte vriendelijk. 'Gelukkig maar. Kaal scheren, bijvoorbeeld, staat bij bepaalde mensen best mooi. Bij jou waarschijnlijk niet.' Hestia haalde haar schouders op en keek naar de spiegel voor zich.

Ruth keek Hestia een tijdje niet begrijpend aan en wendde toen haar blik af. Ze besloot dat het onbeleefd zou zijn ineens niets meer tegen Hestia te zeggen. Dus probeerde ze maar een gesprek aan te knopen. 'Hoe kom je aan kauwgom in je haar?' vroeg Ruth haar, waarna ze haar blik weer op de donker harige vrouw naast zich richtte. Waarschijnlijk was ze hier ook gekoppeld aan een man. Ze vroeg zich af hoe zij het er vanaf brachten.

'Oh, dat is een gaaf verhaal. Kijk,' begon Hestia en keerde zich om in haar stoel, 'ik zag iets heel grappigs en moest dus hard lachen. Dus deed ik mijn kauwgum uit en hield het vast. Het volgende moment zit er een beest op mijn haar, ik wil hem doodslaan en je raadt het al: met de kauwgum hand. En nu heb ik het dus in mijn haar.' Ze grijnste breed. Het was echt grappig en om zulke dingen kon ze wel lachen. Het was ook geen probleem, desnoods haalde ze al haar haar ervanaf. 'Wat kom jij hier eigenlijk doen?'

Toen Hestia klaar was met haar verhaal, kon Ruth niets anders dan hard lachen. Ze had een schelle, hoge lach, die nogal onaangenaam was en ongemakkelijk overkwam, maar ach ze lachte niet zo vaak, dus niet veel mensen merkten dat. Ze hikte van het lachen en keek Hestia aan. 'Dat is écht heel stom.' verklaarde ze met een lach. Dat iemand zoiets doms kon doen, deed haar versteld staan. 'Hier als in bij de kapper? Of hier als in dit dorp op deze wereld?' vroeg Ruth Hestia met een serieuze blik.

Hestia keek haar eerst boos aan, maar toen krulde haar lippen ook en barstte ze ook uit in het lachen. 'Het was ook zó dom!' gierde ze en veegde de tranen uit haar ogen. Ze keek Ruth aan en haalde haar schouders op. 'Beiden, I guess? Doe je ook mee aan dat koppelgedoe? Ik wel. Het is best geinig. Soms.'

'Ja.' Het was een kort antwoord, zeker voor Ruth's doen. Ze wist alleen echt niet wat ze van het hele 'koppelgedoe' moest denken. Ze keek in de spiegel, naar zichzelf en praatte toen verder: 'Ik maak ook deel uit van dat project ja. Het is een heel interessante onderneming, zelfs wetenschappelijk zou het veel betekenis kunnen hebben, maar ik geloof dat, dat niet het idee van de overheid was. Alhoewel ik geen idee heb wat ze hier dan mee willen bereiken.' Ruth hield haar mond even en keek weer naar Hestia. 'Is jouw, partner, is hij aardig?' vroeg ze vervolgens op minder serieuze toon.