Het Pand

Zo tussen de winkels en appartementen in zit de werkruimte van Morgan. Op de vierde verdieping van een appartementen complex zit de kliniek. Het beslaat 3 kamers, de wachtkamer, een dossierkamer en de studie van Morgan waar de sessies gehouden worden. Alles heeft een huiselijke sfeer, hopelijk een sfeer die de cliënten wat openlijker maakt en niet te gesloten om informatie los te peuteren. Wees niet verbaasd er een 'hidden' camera en andere opname apparatuur te vinden, maar daar weet alleen Morgan vanaf. Wat er binnen de muren met streepjes behang en op de rode canapé gebeurt, zal er zeker niet blijven.

Christian deed de deur van het kantoor, of hoe je het ook moest noemen, open en keek behoedzaam naar binnen. Hij ging in de wachtkamer zitten en bekeek de ruimte. Het was toch gestoord dat hij en waarschijnlijk ook Thomas naar een of andere psychiater moesten? Zij waren hier om die koppels te breken, niet om zelf uitgehoord te worden? Hij trommelde met zijn vingers op zijn knie en wachtte tot iemand hem kwam ophalen.

Morgan zat op haar hurken voor één van de dossierkasten en viste er de map met de naam Ivashkov, C.H. uit. Ze stopte deze onder haar arm en toen ze naar het koffiezetapparaat in de wachtkamer liep trof ze er niet haar secetaresse aan - dat mens nam steeds maar plas pauzes - , maar een man. Met een glimlach streek ze een pluk haar achter haar oren. 'Meneer Ivashkov, is het niet?' vroeg ze gereserveerd. Ze nam nooit van te voren een rol op zich, ze keek de kat uit de boom, wachtte tot ze zeker wist wat voor iemand de onbekende van haar verlangde. Met priemende ogen keek ze naar hem en wachtte af.

Christian had zijn lange benen uitgestrekt en lag half liggend op de stoel. Hij herhaalde zijn antwoorden keer op keer in zijn hoofd: hij was hier net komen wonen, hij wilde de grote stad uit, hij zocht nog naar een baan... Hij werd uit zijn gedachten getrokken door een stem en keek snel op. 'Ja?' zei hij in een impuls en staarde haar ongelovig aan. Wauw, deze vrouw was knap. Hij stond op - hij moest zich omhoog duwen en zijn been onder zich schuiven en dat hele gedoe - en werd lichtelijk rood. Hij schaamde zich voor zijn been met al die pinnen erin. Hij stak zijn hand begroetend uit.

Ze had zich bij zijn houding al voorgenomen niet te zakelijk te zijn. De serieuze blik gleed van haar gezicht en een vrolijke lach spreidde zich over haar lippen. Sympathie, maar geen overdreven compassie, daar kreeg hij vast dagelijks genoeg van. 'Dokter Dawson, maar noem me alsjeblieft Morgan. Dat dokter gedoe maakt me zo oud.' Morgan liet zijn hand weer gaan en wees met een theatraal gebaar naar de deur voor hen. 'Wilt u mij volgen, dan kunnen we daar verder praten.'

Hij schudde haar hand en glimlachte ook. 'Christian,' begroette hij zichzelf en liep zo snel snel mogelijk achter haar aan. Niet dat dat gemakkelijk ging met dat been van hem. Hij ging in de deuropening staan en wachtte af waar ze hem wilde hebben. Ze zag er uit als een onwijs aardige vrouw en het zag er hier allemaal normaal uit, maar toch had hij kippenvel op zijn armen. Ze mocht echt niet achter zijn geheim komen.

Morgan had het dossier op de salontafel gelegd en keek om naar Christian. Ze zag de aarzeling en toverde die glimlach weer tevoorschijn. 'Ik weet dat het vreemd is, maar het is gewoon een procedure, iedereen moet dit, u bent geen apart geval. Maakt uzelf maar comfortabel, dan haal ik wat te drinken. Koffie, thee, iets anders?' Morgan had haar vragende ogen op hem gericht en vroeg zich af wat ze van hem te weten zou komen. Ze moest iedereen tot op het bot uitpluizen en ze moest bekennen dat ze bang was voor wat ze misschien zou vinden, omdat ze zelf wist wat er in haar schuilde.

Hij keek haar peilend aan en ging toen op een stoel zitten tegenover haar. 'Water, alsjeblieft,' zei hij en wreef over zijn kaak. 'Waarom moet iedereen dit eigenlijk? Het klinkt zo raar.' Hij haalde zijn schouders op en keek haar aan. Hij grijnste en probeerde de spanning te breken. 'Je ziet er eigenlijk ook totaal niet uit als ik had verwacht. En dat bedoel ik dan positief.'

Met in één hand Christian's water en in de andere een mok stomende koffie, stapte ze weer terug de kamer in en zette hem zijn glas voor. Ze na tegenover hem plaats en pas toen ze van haar koffie had gedronken gaf ze hem antwoord; 'Ik heb werkelijk waar geen idee, ik doe slechts waar ze me voor gevraagd hebben. Maar een sessie kan echt geen kwaad, het s juist de bedoeling dat het je helpt.' Ze klemde haar lange vingers met rood gelakte nagels om de mok en lachte bij zijn opmerking. 'Dan heb ik al vast iets voor op alle anderen in mijn vak.'

Hij bekeek haar toen ze weer naar binnen kwam lopen en pakte het glas water vast. 'Helpen met wat?' vroeg hij bitter, maar niet gemeen. 'Ik heb geen problemen.' Hij nam een slok van zijn water en bleef haar aankijken. Ze had een intrigerend uiterlijk, knap zeker, maar iets aan haar blik leek je te dwingen om al je geheimen aan je te vertellen. 'Nou, voor mijn part kunnen we nu beginnen met de sessie. Gaan we beginnen met zen-oefeningen?'

'Er hoeft niet per se een probleem te zijn om iemand te kunnen helpen.' Morgan keek hem aandachtig aan. 'Iemand brengt zijn post naar de brievenbus, iedere morgen precies 8 uur. Hij doet er iedere ochtend 10 minuten over, te voet en het gaat prima op die manier, al jarenlang. Op een ochtend bied een bekende hem een lift aan. En de man doet er deze keer maar 5 minuten over. Is die man dan niet geholpen? Ook al had hij het nooit als nodig beschouwd om sneller te zijn?' Na haar verhaal keek Morgan naar de donkere koffie en blies de stoom weg. 'We zijn al begonnen, Christian.'

Hij hield onschuldig zijn handen op en keek haar geschrokken aan. 'O my god, ik denk dat ik maar geen antwoord ga geven. Straks kom je nog achter mijn IQ,' zei hij dramatisch en grijnste. Niet dat zijn IQ laag was, maar dat hoefde zij niet te weten. 'Aha, we zijn al begonnen,' herhaalde hij haar woorden. Hij nam nog een slok water en wachtte op haar volgende woorden. 'Mag ik hier eigenlijk roken?'

Morgan zette haar mok weg en lachte zachtjes. Ze was echt niet benieuwd naar zijn IQ. Ze pakte er pen en papier bij en klikte met een dramatisch gebaar de pen 'aan'. Bij zijn vraag wees ze met diezelde pen naar een bordje naast de deur. Niet roken gaf dat plaatje aan. 'De rookmelders kunnen het niet aan, ik heb er geen problemen mee.' Ze glimlachte en sloeg haar benen over elkaar, streek haar kokerrok glad en legde het schrijfblok op haar been. 'Waarom ben je hier, Christian?' Dat was haar eerste directe vraag.

Hij vloekte en wreef met zijn handen over zijn gezicht. Hij kon niet zonder zijn sigaretten. Desnoods ging hij even weg en kwam hij daarna weer terug, hij deed alles voor zijn sigaretten. Hij was echt verslaafd. 'Een nieuwe start,' gaf hij toe en haalde zijn schouders op. 'En dit leek me wel een leuk stadje. Maar ik vraag me af wat een psychiater in zo'n klein dorp komt doen?' Hij keek haar recht aan. Het was allemaal zo raar, de puzzelstukken van alles hier in het dorp pasten niet in elkaar.

Morgan moest toegeven dat ze niet erg op de hoogte kwam van hoe Christian in elkaar zat in de eerste minuten dat ze hem kende. Sommige mensen waren voorspelbaar en makkelijk te verklaren, maar hij behoorde zeker niet tot die categorie. Een uitdaging, zo zag ze het. 'Wat trok je dan aan in dit stadje? Zo vol stelletjes; ik weet dat u alleenstaand bent, wat zit er dan voor u in deze plek?' Ze probeerde zijn vragen over 'waarom' nu te vermijden, daar had ze werkelijk niets aan om die te beantwoorden.

'Ik had geen idee van al die stelletjes. Is dat dan zo, zit het hier vol stelletjes? Niets van gemerkt. Ik zal toch beter moeten opletten.' Hij legde zijn ene been over zijn manke been en bleef zo afwachtend zitten. 'Wel vervelend zeg. Ik kwam hier juist voor de liefde. En jij dan, heb je ook al iemand? Of is er toch een beetje hoop voor me hier te vinden?'

Morgan lachte haar tanden bloot. 'Misschien zit je bij de verkeerde arts. Een oogarts zou beter van toepassing zijn geweest.' Een glimlach resteerde nog na haar gelach en ze keek de man voor haar met een geinteresseerde blik aan. 'Je kwam hier voor de liefde?' Ja, ze zou verdere vragen over zichzelf negeren, daar was ze niet voor aangesteld, ze was hier om het over haar cliënten te hebben en niet andersom. Dat maakte dit baantje aantrekkelijk, ze wist genoeg over zichzelf, ze wilde meer weten over anderen. En bovendien wilde ze die schone lei die haar beloofd was.

Zijn glimlach verdween en in plaats daarvan keek hij haar nu verrast en geïntrigeerd aan. Ze had nog humor ook. 'Ik zou nu eigenlijk echt naar die oogarts gaan, maar die zal vast half niet zo knap als jij zijn. En trouwens, ik vind de liefde wel een interessant onderwerp.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en bekeek haar. 'Ben ik inderdaad voor gekomen. Dus al die koppels komen wel als een bittere pil aan bij me.'

Morgan wuivde zijn compliment weg met een bescheiden blik. Ze had al vaak gehoord dat ze knap was, maar eerlijk gezegd deed dat haar weinig. Het buitenkantje kon nog wel zó mooi zijn, terwijl de binnenkant nog lelijker dan lelijk was. 'Niet iedereen is al gekoppeld. Ik geloof dat er ook vrijgezellen hier wonen. Maar ik ben geen datingsservice.' Morgan wachtte even voor ze verder sprak. 'Ben je alleen daarvoor hier gekomen?' vroeg ze Christian terwijl ze met haar hand door haar, haar ging en het over haar schouders sloeg.

Hij knikte langzaam. 'Alleen voor de liefde. En voor de appels, natuurlijk.' Hij grijnste breed om zijn grap. Hij vond hem zelf wel goed gevonden. 'Aha, die zal ik dan maar eens gaan opzoeken. Er is nu ook een nieuwe club geopend: kom ook eens een keer?!' Hij hield zijn armen over elkaar heen geslagen. 'Jij bent er voor hulp en om problemen op te lossen. Ik heb een probleem in de liefde en daar kan je me niet mee helpen, omdat je geen datingsservice bent?'

'En voor de appels.' Morgan rolde ongelovig haar ogen. Dat hij die grap echt had gemaakt. Ze grinnikte en keek naar haar handen die ze op het papier had liggen. 'Vooruit, als ik een andere cliënt krijg die wanhopig op zoek is naar een man, dan zal ik een partner sessie voor jullie regelen.' Met een speelse lach keek ze Christian aan en hield haar hoofd schuin. 'Maar ik wilde deze sessie eigenlijk weiden aan jou en niet aan een eventuele partner. Dus Christian, niet meer van het onderwerp afwijken. Ik wil meer van jóú weten.'

'Ik hou van wanhopige vrouwen. Stuur ze maar op mij af,' glimlachte hij en kneep met zijn handen in de stof van zijn broek. Hij moest echt wat roken. 'Oké, je wilt dus meer over me weten. Ik zal niet meer van het onderwerp afwijken, dat beloof ik.' Hij stak plechtig zijn hand op en keek haar toen nieuwsgierig aan. 'Kom maar op met de vragen.'

Morgan was ervaren met trekjes die mensen hadden. Het ontging haar dan ook niet dat Christian nogal snakte naar iets. Waarschijnlijk die verdomde sigaretten, ze snapte nog steeds niet hoe iemand er verslaafd aan kon raken. Natuurlijk zo nu en dan stak ze er eentje op, om haar rol beter te kunnen spelen, maar ze verlangde er nooit naar. 'Dan begin ik met de standaard vraag; Waar kom je vandaan Christian? Wat is je geschiedenis? En vertel me niet het standaard riedeltje, dat staat in je file.' Ze legde een hand op het document dat op het salontafeltje lag en tikte er op met haar vinger.

'Ik kom oorspronkelijk uit het buitenland, uit Rusland. Al ben ik daar snel weggegaan, toen ik nog jong was, samen met mijn ouders. Het is een slecht leven voor velen daar. Ook voor ons. We zijn verhuisd naar Los Angeles. Ik ging het leger in toen ik oud genoeg was. Werd in mijn been geschoten. Ging terug naar Amerika en werd talloze keren geopereerd. Loop nu nog steeds mank. Heel veel blauwtjes gelopen. En ik ben nu hier.' Hij haalde diep adem en keek haar vragend aan of hij het goede had verteld.

Morgan moest lachen om zijn toevoeging over het blauwtjes lopen, maar ging vervolgens serieus verder. 'Kun je, je nog wat herinneren van Rusland? Al is het maar de kleinste herinnering aan iets onbennulligs.' Ze keek hem afwachtend aan. 'Missschien een betere vraag; Heb je nog iets met Rusland? Het is natuurlijk heel wat om voor een ander land te vechten dan je geboorteland of zie ik dat verkeerd?' Ze noteerde niets, dat pen en papier was meer om haarzelf gerust te stellen. Alles werd immers opgenomen.