Het Pand

Hij keek verward bij haar vraag naar de grond. Rusland... Hij had er al jaren niet meer aan gedacht. Zijn familie daar, zijn vrienden. Hij had te weinig tijd hier om over na te denken, dus schudde hij maar zijn hoofd. 'Ik kan me weinig herinneren. Alleen de hond die we als huisdier hadden.' Hij bleef zijn hoofd schudden, steeds feller. 'Ik heb niets met Rusland, enkel mijn achternaam. En het was niet zo'n probleem om voor een ander land te vechten. Ik ben honderd procent Amerikaan. Het gaat mij er meer om dat ik mensen bescherm, ongeacht hun nationaliteit.'

'Dus qua nationaliteit had je geen dilemma's in het leger? Andere dingen die je dwars zaten misschien toen je het land diende?' Morgan moest bekennen dat ze weinig ervaring met soldaten had. Zoveel kwam ze die niet tegen in het dagelijks leven, daarvoor spendeerde ze er te veel van in de wereld van 'slechte' mensen. En soldaten waren, in haar ogen, in principe 'goed', eervolle mannen of vrouwen. Zij had weinig te maken met dat soort mensen en behoorde bovendien ook niet bij die laatste groep.

'Nee, die tijd was de beste uit mijn hele leven. Het gevoel dat ik nog beter wou zijn als persoon dan dat ik al was. Dat ik iets met mijn leven wou en kon doen. Tot die ene verrekte dag dat ik werd beschoten...' Hij duwde zijn vuist tegen zijn mond en keek ernstig naar de grond. Hij herpakte zich en keek haar vriendelijk aan. 'Was dat het? Of wil je nog meer weten? Ik sta voor alles open.'

'Voor- ' Morgan wachtte even voor ze verder ging, voor ze wist hoe ze dit aan ging pakken. 'Voor die dag, toen was er niets dat je deed twijfelen aan je taak, je doel in het leger?' Het leek hem veel te doen en dat maakte haar voorzichtig over wat ze zou zeggen. Als ze ook maar iets verkeerds zou zeggen, kon dat vreselijk slecht uitpakken. Dus ze lette wel op haar woorden en om wat ze hem vroeg.

Hij haalde zijn schouders op. 'Ik had geen ambities. Geen dromen. Geen plannen. Het leger was mijn uitweg en dat bleek een goede te zijn. Ik was een geboren soldaat, vertelden ze me.' Hij zuchtte en wreef vermoeid met zijn vingers over zijn voorhoofd. 'Nee, in het leger zat ik ook goed. Ik had een hele hoge baan, leider van een groep die belangrijke, gevaarlijke criminelen zocht.'

Morgan knikte - niet begrijpend, ze had natuurlijk geen idee hoe hij zich voelde, maar ze knikte omdat ze het in zich opgenomen had. 'Beschouw je, jezelf als een geboren soldaat? Of zie je, jezelf ook nog als iets anders?' Morgan was blij dat deze sessie, haar eerste sessie, tot nu toe zo vlekkeloos ging. Het viel haar echt niet tegen. Het verbaasde haar, want toen ze de baan aannam, had ze nooit gedacht dat ze een overtuigende pyschiater zou kunnen worden. Niet dat ze dat ooit zou hebben toegegeven.

Hij keek haar serieus aan en fronste bedachtzaam. 'Ik... Een geboren soldaat?' Hij beet op zijn lip. 'Ik denk het wel. Al ben ik het een heel klein deel van mijn leven maar geweest.' Hij leunde achterover in zijn stoel en staarde naar het plafond. 'Ik zie me als heel veel verschillende dingen. Nooit eens als één ding. Dat is de reden dat ik zo wispelturig ben.' Hij veegde met zijn handen over zijn gezicht en zuchtte. Hij had nog nooit over deze dingen nagedacht.

'Maar het heeft je wel wat tegenslag bezorgd toen je te horen kreeg dat je in ieder geval geen soldaat meer kon zijn na die dag? Of zie ik dat verkeerd?' Morgan volgde zijn bewegingen en zijn blik. Ze keek eveneens naar het plafond en merkte op dat het plafond lang niet zo interessant was als Christian. Morgan legde haar, haar weer over één schouder en pakte haar mok koffie op, die ze helemaal vergeten was. Terwijl ze dat deed, wierp ze een zijdelingse blik op haar horloge. Het uur van de sessie was al weer bijna over.

Hij lachte schamper en streek met zijn handen door elkaar. 'Ze hadden nog mijn hart eruit kunnen scheuren, dan had het nog minder pijn gedaan op dat moment.' Hij keek ook op de klok en zag dat het bijna afgelopen was. Hoe hij eerst zo snel mogelijk weg wou gaan, hoe graag hij nu wou blijven. Verontschuldigend glimlachte hij. 'Sorry, ik lijk nu echt een of andere psychopaat. Het is gewoon meer dat ik heel erg baal dat ik niet meer het leger in mag. Verder ben ik een hele normale man hoor,' grijnste hij speels.

'Oh, trust me, je komt niet eens in de buurt van een psychopaat.' vertelde Morgan hem met een lach. Ze leegde haar kop en zette deze terug op de tafel voor zich. 'Heb je nu een ander doel? In plaats van in het leger de bevolking helpen etcetera. Is er iets dat je nu graag wilt bereiken?' Morgan was verbaasd dat ze merkte dat ze liever nog even doorging dan zich aan de tij hield. Maar dat kon ze zich niet veroorloven, om op haar eigen willen in te gaan. 'Dat is de laatste vraag trouwens, voor vandaag.' voegde ze nog met een glimlach toe.

Hij glimlachte gerustgesteld en leunde voorover. 'Gelukkig maar,' zei hij en dacht weer na over haar vragen. 'Ik... Ik weet het niet. Ik weet niet wat ik wil. Dat is mijn hele probleem, ik weet niet wat ik wil doen of zijn. En dat hoop ik te kunnen vinden of ontdekken hier in Appledale.' Hij keek haar geschrokken aan en slikte. 'Echt waar? De laatste vraag?' vroeg hij voorzichtig.

'Nou, dan ga ik je helpen met zoeken. Als je mijn hulp accepteert natuurlijk.' Met een vragende blik stond Morgan op en liep naar het bureau in de hoek. Uit een map haalde ze een blaadje, die ze mee terugnam naar waar Christian zat. 'Ik heb een druk schema, ik kan niet te veel uitlopen, anders moeten andere cliënten te lang wachten.' Met een glimlach legde ze het velletje voor hem weg. 'Iedere keer als je hier geweest bent, heb ik je handtekening nodig, zodat er aangetoond kan worden dat je echt bent geweest en ik geen fantasie cliënten heb waar ik heel veel geld mee verdien.' Ze wees naar het lijntje waar hij mocht tekenen en bood hem haar pen aan.

Hij keek met een verraste blik op. 'Wil je dat echt doen? Het is waarschijnlijk een hopeloze zaak. Maar ik zal je hulp heel erg fijn vinden.' Hij pakte een pen en zette snel een handtekening neer. 'Betekent dat dat ik je vaker ga zien?' vroeg hij met een glimlach en schoof het papier weer naar haar toe. Hij stond op en stak zijn hand uit.

'Ik ben wie jij wil dat ik ben. En als dat een helper is, dan zal ik die persoon zijn en dan gaat het ons zeker lukken.' Met een glimlach keek ze toe hoe hij zijn handtekening zette. Bij zijn vraag knikte ze. 'Ik geloof dat er een verplichting is van een aantal sessies, daarna moet ik beslissen of er nog meer nodig zijn. Maar ik doe dat graag in overleg met de cliënt.' Morgan pakte zijn hand aan en schudde deze. 'Nou, Christian, mijn secetaresse laat weten wanneer de volgende afspraak is.' Ze keek hem aarzelend en afwachtend aan. Ze wilde dit niet zo afsluiten, maar ze wist niet hoe het anders moest.

Ze zou zijn wat hij wou. Een helper... Tja, hij had natuurlijk liever iets anders gehad, maar een helper was een goed begin. Hij schudde haar hand en glimlachte. 'Dan zal ik op je secretaresse wachten. Misschien, hopelijk, zie ik je nog weleens rondlopen en anders zie ik je weer hier. Heb een fijne middag Morgan en succes met je volgende sessie's.' Hij knipoogde, liet haar hand los en verliet met tegenzin de ruimte.

En daar stond ze dan, zonder dat ze wist hoe ze moest handelen. Dat kwam niet vaak voor, dat Morgan zich geen houding wist. Ze lachte naar hem, een vriendelijke lach. 'Nog een fijne dag en tot de volgende sessie.' Morgan keek hem na en liep tot de deuropening om hem nog de wachtkamer uit te zien gaan. Het viel haar nu pas op, dat hij zo liep. Maar het maakte hem er niet slechter op, het gaf hem juist karakter op de een of andere manier.

Hij legde zijn hand tegen zijn voorhoofd en daarna naar in de lucht, zoals de soldaten altijd in het leger deden. 'Succes met je andere lastige patiënten. Klagende koppeltjes en zulke dingen.' Hij bekeek haar nog een enkele keer, hoe ze daar in de deuropening stond, zijn doen en laten bekeek, zag hoe hij liep. Hij keek dus snel naar de grond en draaide zich om, om zo recht mogelijk de deur uit te lopen.

GONE

Morgan lachte om zijn gebaar. 'Bedankt, jij succes met het zoeken naar de 'ware'.' Ze zag zijn blik naar de grond schieten en vervloekte zichzelf dat ze hem zo aandachtig had bestudeerd. Een fout die ze niet kon maken. Toen hij verdwenen was, zuchte ze en liep terug haar studie in. Het was vermoeiend iemand graag te willen leren kennen, maar tegelijkertijd te weten dat je niet te dichtbij kon komen. Hoe dichter bij, hoe gevaarlijker. Ondanks die gedachte, verscheen er weer een bescheiden glimlach op haar gezicht die nog lang zou blijven hangen.

End of this session. (: