Het Park

Ze sprong op zijn rug en sloeg haar armen om zijn nek heen. Hij rook lekker, dus legde ze haar hoofd in zijn nek. 'Gelukkig maar,' verzuchtte ze, 'want ik verniel altijd auto's van mensen die boos op me zijn.' Ze sloot haar ogen en glimlachte. 'Ik ben morgen vast wel alles vergeten. Behalve als je goed bent. Dus wees alsjeblieft goed.'

'Ik ben goed,' verzekerde hij haar en begon te lachen. 'Ik zou maar van mijn auto afblijven als ik jou was, kleintje.' Zijn auto was zijn alles. Zijn baby en iemand die daar aan kwam had een groot probleem. 'Maar ik vertrouw je erop dat je dat niet gaat doen, beloof je het me? Dat je niet aan m'n auto gaat komen?'

'Ja hoor,' beloofde ze zuchtend en rolde met haar ogen. 'Wat denk jij dan? Ik ga hele andere dingen vernielen dan je auto.' Ze grinnikte en probeerde in de donkerte te kunnen zijn. 'Zijn we nou al eens bij je huis? En je wijffie dan? Gaat ze me niet killen? Niet dat dat kan, want ik heb een zwarte band. Ik ben net een ninja,' wauwelde ze.

'Nee mijn kleine nina, mijn vrouwtje zal je niet killen.' Want ik heb er geen, dacht hij erachteraan. Hij hoopte vurig dat Christian niet thuis was, anders had hij een hoop uit te leggen. Nee, hij was geen homo, het was een... vriend van het koppel en zijn vrouw was... weg? Nee, dat was pas een slap excuus. Ach, en als hij er wel was, zou ze het de volgende ochtend toch weer vergeten zijn... hoopte hij.

'Gelukkig, want ik ben te dronken om nog goed te functioneren. Dronken zijn is maar voor één ding goed en dat is goede seks. Daarom moet je ook wat drinken, weet je.' Ze gaapte en lag half levenloos op zijn rug. 'Je huis is wel ver zeg. Kijk, hier woon ik met mijn creabea maatje. Hij is wel oké hoor, we hebben al gezoend. Was best grappig.'

'Ik ben al goed zonder de drank, anders ga ik gekke dingen doen en dat wil je niet, ninja van me.' Ze zat nog steeds op zijn rug, maar ze was totaal niet zwaar. In tegendeel zelfs, ze was hartstikke licht. 'Nou, dan moet je creabea maatje vannacht maar in een leeg bed slapen, want ik heb zijn ninja geclaimd voor vannacht.' Zijn huis was niet ver meer, dadelijk de hoek om en dan het vierde huis. 'We zijn er bijna, maak je niet ongerust.'

Ze glimlachte en zwaaide naar haar huis. 'Dag Aaron! Ik kom morgen denk ik wel weer even langs. Doei!' Ze zuchtte opgelucht toen hij zei dat ze er bijna zouden zijn. Je zo vastklemmen om iemand was ook niet zo gemakkelijk. Haar hand gleed even over zijn borst en ze voelde de spieren ervan. Damn, hij was echt goed. Dat hij het zelf ook wist, maakte haar niet zoveel uit.

Toen ze de laan voor zijn huis opliepen, viste hij de sleutel uit zijn zak - terwijl hij met zijn andere hand haar nog probeerde te ondersteunen. 'Stil zijn nu hè, kleine ninja.' fluisterde hij tegen haar en deed de deur zo zacht mogelijk achter zich dicht. Hij had het geluk dat de trap niet kraakte, want hij zou niet willen dat Christian naar buiten zou komen om te kijken wat hij om één uur 's nachts aan het doen was.

- verder bij hen thuis dan maar?

NEW
Alexandra liep door het park genietend van het warme zonnetje die haar blote armen verwarmden. Het was heerlijk weer en ze was blij dat ze ballerina's aan had gedaan in plaats van hakken. Grind en gras waren niet haar favorieten ondergronden voor een paar hakken. Bij een leeg bankje aangekomen nam ze plaats en schoof ze de zwarte hoed die ze droeg iets naar achter om met gesloten ogen ook de zon in haar gezicht welkom te heten.

Spoiler:

Christian keek vanachter zijn zonnebril naar de prachtige natuur in het park. Hij had een sigaret in zijn mond en zocht naar wat mensen om te ontmoeten. Thomas deed het stoken veel beter dan dat hij tot nu toe had gedaan. Opeens zag hij een opvallende verschijning zitten met haar blauwe haren. Hem stootte dat niet af: hij was namelijk ook niet perfect. Hij deed zijn zonnebril af en lachte hartelijk. 'Kan ik hier zitten?'

Bij het horen van de vraag of iemand hier kon zitten opende ze haar ogen om te zien of het tegen haar was. Er stond inderdaad een jongeman voor haar. Als ze zo snel gokte was hij iets ouder. 'Hmm, ja ik denk dat je dat wel kan.' zei ze met een plagende stem. 'Zo veel plek nemen die billen van mij nu ook weer niet in.' Er verscheen een brede glimlach terwijl ze hem aan keek.

'De mijne wel, dus dat komt prima uit,' zei hij grinnikend met opgetrokken wenkbrauw. Hij nam plaats naast haar en keek naar het meertje dat voor ze lag. 'Soms zou ik willen dat ik iets had om te zien wat er allemaal in dat meer bevindt. Ben je daar ook niet benieuwd naar?' Hij legde zijn ellebogen op zijn knieën en keek er zo naar. 'Ik ben trouwens Christian.'

Toen hij over het meer begon richtte Alex haar ogen zich ook op het meer. 'Nee, maar nu wel.' Of eigenlijk was ze nu benieuwd naar wat er zou kunnen zijn waarom je het zou willen weten, waardoor ze wou weten wat er zich in het meer bevond. 'Maar je kan met een duikbril denk ik best wel wat zien onder water...' dacht ze hardop. 'Alexandra.' stelde ze zichzelf voor.

Hij hield een vinger met een brede grijns op. 'Maar dan zal je nooit de aller, allerdiepste geheimen ontdekken.' Hij stak zijn hand uit en glimlachte. 'Aangenaam kennis te maken, Alexandra. Mag ik je Alex noemen? Ik houd gek genoeg heel erg veel van namen die je kan afkorten. Christian, Chris.' Hij wuifde zijn woorden weg. 'Sorry, ik brabbel soms een beetje teveel door. Zo'n duikbril is een goed idee.'

Er klonk een lach uit Alexandra haar mond. 'Nee, tenzij je een meerminman bent, maar dan heb je ook geen duikbril nodig.' Ze sloot haar hand in die van hem en schudde deze kort. 'Ga je gang, ik kort eigenlijk ook altijd namen af. Ook leuk jou te ontmoeten, Chris.' opnieuw deelde ze een gedachten gang zonder dat ze er echt over na had gedacht. Ze lachte opnieuw. 'Pas maar op, daar kan ik ook een aardig handje van hebben.'gaf ze toe.

'Ian, zo kan je me ook nog noemen. Sandra, kan ik jóu nog noemen, Lex ook.' Hij liet haar hand los en grinnikte. 'Gelukkig, dan val ik niet teveel op. Mijn moeder zei altijd dat ik andere mensen ook eens aan het woord moest laten komen. Natúúrlijk luisterde ik nooit naar haar - het is mijn moeder, en naar ouders luister je nooit - maar nu let ik er meer op. Hoop ik.'

'Haha, mijn naam heeft meer mogelijkheden. Ik heb een hoop varianten op Lex gehoord. Ik kan jou... Christi noemen, maar dat vind ik niet zo leuk.' De glimlach bleef rond mijn lippen. 'Ooit heb ik geluisterd naar mijn moeder.' zei ze bedenkelijk. 'Maar, ik vraag me af waarom.' Ze haalde haar schouders op. 'Ik weet in ieder geval zeker dat ik me niet heel veel meer aantrek van mijn ouders.' Haar hand ging onwillekeurig door haar haar.

'Noem me anders maar Ian, want Chris heb ik veels te vaak gehoord.' Hij glimlachte flauwtjes en keek naar de grond. 'Ik ben opgevoed door mijn opa en oma. Ik zeg altijd wel dingen over ouders, maar ik heb ze nooit gehad. Beiden zijn overleden. Ach, ik heb ze toch nooit goed gekend.' Hij haalde zijn schouders op. Lachend hield hij een pluk haar in zijn hand van haar. 'Mijn oma had je haar prachtig gevonden - het woord artistiek had ze vast gebruikt.'

'Ian it is,' zei ze met een glimlach. Maar bij de woorden daarna verdween de glimlach. Ze wist nooit zo goed hoe ze daar op moest reageren. Voor ze zich weer had hersteld lachte hij alweer terwijl hij een pluk van haar haar vast hield. 'Dat klinkt als een toffe oma.' zei ze met een glimlach, maar lang niet zo breed als die geweest was. 'Mijn moeder heeft het als een van mijn maffe fases bestempeld, het was meer een spontane actie, maar ze hoort alleen wat ze wil horen.' Ze keek hem aan en hield haar hoofd iets schuin. 'Mijn "aanstaande" vind het ook niet zo leuk geloof ik, maar eigenlijk vind ik het best leuk. Wat denk jij?' vroeg ze nieuwsgierig. De aanhalingstekens waren duidelijk te horen.

'Oma's zijn altijd tof, echt alle oma's.' Al was de zijne het allerleukst, samen met zijn opa. Hij grinnikte en bekeek het haar. 'Wat ik ervan denk? Het is maar haar. De kleur zal er ooit uitgaan.' Hij boog samenzweerderig naar haar toe en keek haar aan. 'En heel toevallig is blauw mijn lievelingskleur, dus een algemeen oordeel kan ik niet vellen.' Hij grijnste en stopte zijn handen in zijn zakken. 'En, hoe is je partner?'

'Ach, ik heb maar een van mijn oma's gekend. Maar die was eigenlijk net zo als mijn moeder.' Haar vader was over het algemeen wel grappig en daar kon ze ook wel mee opschieten, maar vaak was hij niet thuis. Ze lachte even. 'Ja, nouja als ik uitgroei begin te krijgen verf ik het wel weer terug. Maar blauw is ook mijn favoriete kleur.' Bij zijn volgende vraag haalde ze haar schouders op. 'Je kent iemand niet na een of twee dagen en zo snel zie ik iemand ook absoluut niet als mijn partner of aanstaande. Alsjeblieft zeg.' Nieuwgierig keek ik hem aan. 'Zit jij hier ook gekoppeld?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Leren kennen hangt niet per se van tijd af... Het gaat er meer om hoe open je je stelt voor anderen.' Hij wierp een zijdelingse blik naar haar toe en pakte een sigaret tevoorschijn. 'Vind je het erg?' Hij wachtte op antwoord en sprak ondertussen verder: 'Mijn partner? Ze is erg druk en spontaan. Zelf ben ik nogal rustig, dus het botst soms nog weleens.'

'Misdchien heb je gelijk.' ze haalde haar schouders op. 'Nee, ga je gang.' zei ze toen hij vroeg of ze het erg vond als hij rookte. 'Hmm rustig en niet spontaan zijn zijn ook niet bepaald mijn beste eigenschappen,' lachte ze als een waarschuwing. 'Ik kan nogal maf zijn af en toe.' ze richtte haar blik op het meer. 'Jij wou weten wat er in het meer is hè? Zal ik je een les spontane acties geven?' vroeg ze terwijl ze met pretlichtjes in haar ogen hem aankeek. 'Hoewel... Een sigaret en water gaan niet samen.'

Hij glimlachte goedkeurend en stak een sigaret op. 'Mijn haar zit net zo goed,' klaagde hij met een glimlach. 'Maar ik ben gek op spontane situaties. Ze zijn vermakelijk. Misschien, als het echt heel erg leuk is, doe ik nog wel mee. En ja, dat is een uitdaging, Alex.' Hij haalde zijn schouders op. 'Maf is goed. Saai is maar zo saai.'

Ze trok haar wenkbrauwen op bij de opmerking dat zijn haar net zogoed zat en reageerde gelijk door met haar vingers door zijn haatte gaan. 'Problem solved.' Stelde ze vast. 'En jìj wilt weten wat er in het meer zit, denk je nu echt dat ik jou dan laat toekijken hoe ik het meer in ga?' Ze keek hem uitdagend aan. 'Of heeft meneer watervrees?' De glimlach rond haar lippen was weer net zo breed als die eerder was geweest.