Het Huis van Layla en Vince

Dit huis is overladen in licht. Het interieur is simpel, maar elegant en zelfs speels. Over het algemeen is de basis in lichte kleuren zoals wit, beige, grijs, maar hier en daar vind je een in het oog springende felle kleur die het geheel wat spontaner maakt. Maar overal staat vooral het licht centraal en wordt er de illusie gecreeërt dat de ruimtes groter zijn dan werkelijk is met behulp van spiegels etcetera.

Zachtjes neuriënd vouwde Layla haar kleding uit om ze op de hangertjes te hangen. Ze concentreerde zich meer op de melodie die ze liet klinken dan op waar ze mee bezig was. Hier en daar hingen wat dingen dan ook binnenste buiten en ze kwam er pas na meerdere pogingen achter dat een broek nou eenmaal niet mouwen had om aan te hangen. De melodie deed haar zelf denken aan een weiland, of misschien deed een weiland haar denken aan de melodie. Voor haar maakte het geen verschil. Het weiland bleef een groen en wilderig thuis voor dieren onder een blauwe hemel met hier en daar een schapenwolkje en de melodie bleef vrolijk voortkabbelen om het slootje dat langs het weiland liep.

Vincent liep de grote hal binnen zoals hij iedere ruimte binnenliep. Alsof hij de plek bezat - wat deze keer ook deels waar was - en alsof hij de enige persoon daar was en kon doen waar hij zin in had. Zijn sporttas liet hij op het parket vallen, zijn schoenen trapte hij uit en schoof hij naar de kapstok. Of iets dat in de buurt was. Hij floot vol bewondering toen hij de ruimte eens goed bekeek en hij kreeg spontaan een grijns op zijn gezicht toen hij de tv zag. Dit was 20 keer beter dan dat hij ooit in zijn eentje zou kunnen bereiken met zijn zielige baantje.

Nog steeds neuriënd schoof ze haar inmiddels lege koffers onder het bed. Nog steeds wist Layla niet zo heel erg goed wat ze moest verwachten van dit alles, maar veel kon er toch niet aan gedaan worden. Op haar weg naar beneden bleef ze even hangen op een traptrede die kraakte op het moment dat je voet erop kwam en wanneer deze er weer af ging om daarna de trede ervoor te tellen. Vierde trede omhoog kraakt, maakte ze een aantekening bij zichzelf. Waarom ze dat zou moeten onthouden zou ze eigenlijk niet weten, maar ze deed het wel. In de keuken vulde ze een glas water waarmee ze naar de woonkamer liep. Pas halverwege haar weg naar de bank viel haar de jongen op. 'Hoi,' zei ze met een zangerige stem terwijl ze bleef staan.

Vince trok een wenkbrauw op toen hij zowat een gestalte door de kamer zag zweven. Haar uiterlijk deed hem vermoeden dat ze iets bovennatuurlijks was, iets zweverigs. Zelfs haar stem gaf die indruk. Alleen hij was niet van dat dromerig gedoe, dus zou hij degene zijn die haar met één vinger op de grond zou drukken en daar zou houden. Realiteit moest je onder ogen zien. Alhoewel hij zich prima vermaakte met deze realiteit; een mooi huis, een mooi meisje en zijn prachtige auto's waar hij gewoon aan verder kon werken. 'Hai.' Sceptisch bekeek hij het blonde meisje. 'Layla, ik ben Vince.'

Haar ogen waren blijven hangen bij zijn ogen en eigenlijk waren ze niet verder gekomen. Ja, ze zag dat hij donker haar had en ze moest omhoog kijken dus wist dat hij langer was, maar verder lette ze eigenlijk alleen op zijn ogen. Ze spraken haar aan, deels. 'Weet ik.' antwoorden ze enkel toen ze bedacht dat ze zich niet meer voor hoefden te stellen. 'Of eigenlijk wist ik het bijna,' voegden ze er twijfelend aan toe, waardoor de zekerheid van haar eerste woorden volledige ten onder gingen. Vincent of Vince, voor haar maakte het niet uit, voor hem misschien wel. Nu pas besefte ze dat ze nog steeds stilstond. Bij dit besef zette ze een stap vooruit en stak haar hand uit. 'Fijn je te ontmoeten.' Of het aangenaam of leuk was, daar kwam ze later wel achter, maar fijn voldeed prima.

Vince wreef over de stoppeltjes op zijn kin en bekeek haar hand. Niet al te enthousiast pakte hij haar hand vast en schudde deze stevig, hij was een grote jongen, zo schudde hij nou eenmaal handen. 'Ja, leuk.' Dat moesten ze nog maar ondervinden, of dit leuk zou worden, maar als het aan Vince lag, zou hij het er het beste van maken. Hij liet haar weer los en stopte de hand in zijn broekzak. 'Dus, ik neem aan dat de slaapkamers boven zijn?' Hij keek naar de trap en pakte zijn sporttas weer op.

Zijn handdruk was stevig, die van haar niet. Ze had wel een zekere kracht in zich, maar die lag niet in haar handdruk. Er speelde een glimlach rond haar lippen waarna ze even knikte. 'Er is nog ruimte in de kast,' Langs hem heen vervolgde ze haar pas naar de bank waar ze in kleermakerszit op ging zitten. Haar handen om haar glas gevouwen. Ze begon vanaf haar plek op de bank de kamer in haar op te nemen. Het kwam niet in haar op om hem aan te bieden te helpen. Ze had het niet erg gevonden, maar dacht er gewoon niet aan. Zoals wel vaker gebeurden.

Vince knikte en stampte de trap op. Het huis zag er goed uit, niet echt zijn smaak, maar het was een degelijke inrichting. Hij kon er wel in leven, bovendien zou hij toch vooral veel tijd doorbrengen in de garage of op de zaak. En anders hing hij wel voor de tv. Hij hoopte alleen dat Layla kon koken en wassen en poetsen, want de eerste impressie was dat het maar een slap ding was. Ze leek geen vuur in zich te hebben. Maar misschien was dat des te makkelijker,dan was ze tenminste niet snel vervelend door tegendraads te zijn. Vince liep in gedachten verzonken de slaapkamer in en begon heel simpel zijn tas uit te pakken door deze leeg te gooien boven het bed en het vervolgens in de kast te proppen.

Dromerig staarde ze voor zich uit. Haar ogen waren gefocust op wat er buiten het raam gebeurden. Layla vond het echt iets moois hebben hoe de wind de takken lichtjes meetrok en de grassprietjes liet dansen op het gazon. Hoe wolken voorbij lekken te drijven in een met blauw gevulden hemel en hoe vogels zich door de wind een weg baanden. Door de moeite die ze had met slikken besefte ze dat haar glas nog steeds onaangeroerd tussen haar handen hing, waarna ze dan ook het glas in enkele teugen leeg dronk.

Vince was na het uitpakken terug naar beneden gelopen. Had de koelkast willen plunderen, maar vond niet hetgene wat hij zocht - bier - en plofte dus naast Layla op de bank. Met zijn voeten op de salontafel leunde hij naar achteren en keek naar Layla. 'Zeg, wat doet zo iemand als jij hier?' Daar was hij nieuwsgierig naar, niet omdat het hem wat uitmaakte, maar meer omdat hij wilde weten of ze op een zelfde lengte zaten wat betreft dit gedoe. Hij had echt geen zin om aan verwachtingen te voldoen, daar was hij ongelooflijk slecht in.

Iets te laat had ze door dat Vince tegen haar praatte waardoor ze hem even aankeek om zich te herinneren wat zijn eerste woorden waren. Zoals veel mensen wel eens vragen wat iemand zei terwijl ze het eigenlijk wel wisten dus niet op antwoord hoefden te wachten over wat er gezegd was. 'In een huis met jou zitten omdat de overheid graag wilt dat wij gaan trouwen...' ze hoorde de twijfel al in haar eigen stem omdat ze twijfelden aan wat hij haar vroeg.

Vince trok een wenkbrauw op en schraapte zijn keel geërgerd. 'Ik bedoelde; hoe kom je hier in godsnaam terecht, blondie?' Als er iets was waar Vince een hekel aan kon hebben, dan was het wel aan mensen die niet naar hem luisterden, alsof hij niet eens in de kamer was. Ha, dan had je een probleem, want Vince was een aanwezigheid die opgemerkt moest worden voor zijn eigen ego. Hij sloeg zijn brede armen over elkaar en bekeek het elfen gezichtje afwachtend.

'Door een enveloppe me de boodschap dat ik hier moest gaan wonen, ik had niet echt een keuze.' Ondanks dat hij geërgerd zijn keel had geschraapt was waar stem nog steeds hetzelfde, kalm en zangerig. 'Of heb jij een andere reden hier te zijn?' vroeg ze met nieuwsgierig opgetrokken wenkbrauwen. Het leek namelijk haar een overduidelijke vraag waarom ze hier zat en hoe ze hier terecht was gekomen.

'Dus je zit hier gedwongen, verplicht, als een obligatie?' Vince maakte een verontwaardigd geluid en moest toen lachen. Hij snapte nu ook echt nog niet waarom hij dit allemaal deed. 'Natuurlijk heb ik een andere reden, ik ga echt niet doen wat me verplicht wordt, ik doe waar ik zelf zin in heb. En ik had hier zin in.' Vince zakte verder onderuit en lachte weer, maar niet vrolijk, integendeel. 'Beter uitgelegd; ik had geen betere opties, dit was het beste wat ik nog van mijn leven kon maken.'

'Hmm...' kwam er over haar lippen,, lichtelijk verbaasd. Bij zijn verdere uitleg klonk het logischer. 'En dat terwijl je niet eens wist bij wie je terecht kwam,' zei ze met een glimlach rond haar lippen. 'Wat waren je ander opties dan?' vroeg ze nieuwsgierig. Haar benen verschoven zodat ze onder haar lagen en ze schuin zat en hem aan kon kijken.

'Andere opties?' Vince lachte spottend. Hij had nooit medelijden met zichzelf gehad, hij vond zichzelf lachwekkend, zijn hele leven, omdat hij niets voorstelde, noch wat hij deed. 'Ik was misschien rond gaan reizen, met alleen een auto, het land door. Mijn moeder heeft me het huis uitgezet, mijn baas had me ontslagen, een kamer van meer dan 10 vierkante meter kon ik me niet veroorloven. Genoeg reden om hier te komen niet? Mooi huis, leuke baan, prachtig meisje in mijn bed, wie wil dat niet?' Het was werkelijk een grote grap dat hier nu zat.

'Rondreizen klinkt goed. De rest niet zo.' haar wangen hadden een kleur gekregen omdat zijn opmerking zo plots kwam. Voor het eerste richtte ze haar ogen naar beneden in plaats van naar zijn ogen. 'Wat deed je voor een werk?' vroeg ze nieuwsgierig, waarna ze hem weer aan keek. Hij leek niet echt geluk te hebben wat betreft woonruimte, nouja, dit huis was misschien wel een geluk dan. Toch, het leek hem niet zo veel uit te maken.

'Deed en doet het weer.' verbeterde Vince haar. Dat was een deal die hij had gesloten met de aanbieders, dat hij hier zou gaan wonen, naar hun ideeën zou leven, zover als hij dat kon, maar alleen als hij monteur kon blijven. Het maakte hem dan ook nog niet eens uit of hij zelf baas was of onder een bureaucratie werkte, als hij maar met zijn handen kon werken. 'Ik werk als monteur, auto's, wasmachines, drogers, strijkijzers, ik krijg alles aan de praat.' Vince wiebelde met zijn vingers en keek toen naar haar, het kleine meisje naast hem. 'Wat voor iets doe jij? Kun je koken?'

'Dat vind je dus ook leuk om te doen? Dat is handig, want ik ben niet zo handig met apparaten.' gaf ze toe. 'Ik kan ze gebruiken, maar als ze ook maar iets doen wat niet hoort dan krijg ik het niet meer goed.' Ze glimlachte even toen hij haar vroeg of ze kon koken. 'Ja, maar uhm... Ik weiger vlees te eten of te bereiden.' Dat ging ze echt niet doen. Hij moest zelf weten wat hij at, maar ze ging geen vlees eten. 'Ik denk dat ik ga kijken of ik hier iets met dieren kan doen of misschien iets buiten. Ik wil wel iets doen.' nee, ze had nog niet vast gezet wat ze ging doen. Thuis kon ze thuis lekker bezig zijn en ze had een baan bij het dieren asiel, maar dat was eerder vrijwilligerswerk. Ze kreeg er niet veel voor, maar dat maakte haar niet uit.

'Ik ben niet 'handig met apparaten', zoals jij dat zo leuk zegt. Ik maak dingen, het is mijn wérk, niet gewoon maar een ding dat ik kan.' Vince's wenkbrauw schoot de hoogte in en hij kon zijn mond niet gesloten houden toen ze vertelde dat ze geen vlees at, noch het kookte. 'Dus ik krijg geen vlees van je? Godsamme, en ik dacht dat ik egoïstisch kon zijn.' Hij zuchtte verveeld. 'Oh, ga vooral iets zweverigs doen, past geweldig bij je. Zweef maar lekker verder, maar zorg wel dat ik fatsoenlijk eten krijg.'

'Nee, dat ga ik niet maken.' zei ze zonder ook maar iets te vertrekken bij zijn woordengolf. Haar stem klonk nog hetzelfde en ze keek hem nog steeds aan. 'Zonder vlees kun je ook fatsoenlijk eten. Als je vlees wilt, maak je het zelf.' Layla stond op met haar glas om hem in de keuken te zitten waarna ze weer terug liep en ze weer plaats nam op de bank. Haar haar schoof ze over een schouder en ze keek hem weer aan. 'Het maakt je niet uit wat andere vinden.' dacht ze hardop. Dat stond haar niet aan in zijn ogen.

Vince opende twee keer zijn mond om iets te zeggen, maar sloot hem ook twee keer weer. Hij wist niet wat hij moest zeggen om haar er van te overtuigen dat ze toch echt wel vlees voor hem ging maken. Om zichzelf een betere houding te geven stond hij op en keek op haar neer. 'Dat maakt me inderdaad niet uit en het kan me ook niet zoveel schelen of jij met je mooie handjes geen vlees aan wilt raken, je zorgt maar gewoon dat ik iets vlezigs te eten krijg, daar ben je mijn aanstaande vrouw voor, is het niet?' Vince had zijn armen over elkaar geslagen en staarde haar aan.

'Nee.' Zij ze enkel. De punt was duidelijk te horen in haar stem, hoewel die nog steeds zangerig klonk en kalm. Ze keek hem langdurig aan waarna ze besloot er toch nog wat aan toe te voegen. 'Ik raak vlees aan als het aan een levend dier zit, prima, niet omdat jij het graag wilt eten. Dat is iets wat ik niet wil, als mijn toekomstige man hoor je dat te respecteren, is het niet?' Jaren geleden had ze ruzie gehad met een vriendin die zich er serieus over verbaasd had dat ze bot uit de hoek kon komen zonder haar stem te verheffen. Zij zag het niet zo, ze zag het als voor haar mening opkomen en ze vond niet dat ze daar haar stem voor hoefde te verheffen, dus deed ze het niet.

Met een zuur gezicht keek Vince naar dat kalme gezichtje. Het feit dat zij zo sereen bleef onder dit conflict irriteerde hem nog erger dan dat ze geen vlees wilde bereiden. 'Fijn. Prima. Doe waar je zin in hebt, dat doe ik ook. Maar verwacht niet dat ik verder rekening met je ga houden. Als er één regel in dit huis is, dan is het wel dat ik doe waar ik zin in heb en me niet ga aanpassen.' Als het zo ging, dan zorgde hij wel dat hij aan zijn vlees kwam, dan zou hij het voor haar gezicht opeten. Zo werkte Vince, met harde confrontaties als iets hem niet aanstond.