Het Huis van Layla en Vince

'Vroeg ik je om je aan te passen?' vroeg ze nieuwsgierig, omdat ze het zichzelf terug probeerden te halen en omdat ze zich afvroeg waar dit vandaan kwam. Haar vingers gleden tussen haar lokken door. Verrassend vond ze het, wat je los kon maken door te weigeren vlees te bereiden. Ze verbood hem toch niet om het te eten? Ze snapte ook niet zo goed hoe mensen dieren konden eten zonder zich schuldig te voelen. Kippen met honderden te gelijk fokken voor een stukje vlees. Nee, zij zou het niet weg krijgen.

'God, nee, dan had ik je de huid al helemaal vol gescholden.' merkte Vince droogjes op en besloot op dat moment dat hij er werkelijk genoeg van had. Hij liep knorrig naar de tv, klikte die aan en nam de afstandsbediening mee naar de bank. Met een plof ging hij weer zitten en legde, zoals eerder, zijn voeten op de salontafel. Gefrustreerd dat hij niets boeiends op tv kon vinden, ging hij alle kanalen meerdere keren langs.

Haar gedachtes bleven doormalen. Hij zei niets meer en zij ja ook niets meer te zeggen. Afwezig staarde ze naar het flikkerende scherm zonder überhaupt door te hebben dat hij aan het zappen was of wat hij anders aan het kijken was. Ze had haar benen weer onder zich gevouwen en werd gestoord door haar eigen maag die knorden.

Vince negeerde zijn hongerige gevoelens en richtte zich op een programma over motoren. Zo eentje dat vooral heel veel zware jongens liet zien en eenzelfde motoren. Daar hield hij wel van. Alhoewel Vince toe moest geven dat hij veel meer plezier had in het werken aan de verfijndere, kleinere auto's die hij moest opknappen. Op een dag hoopte hij zelf zo een auto te bezitten, maar dat zou nog wel even duren, omdat hij natuurlijk het geld niet had.

Layla stond op en liep richting de keuken met het idee om iets te eten klaar te maken. Al snel kwam ze er achter dat ze niets hadden en dat had ze eerder al geconstateerd. 'Oja,' mompelde ze. Ze stapte de woonkamer weer in. 'Hoe laat is het, kunnen we nog boodschappen doen?' vroeg ze aan Vince. Ze leunde met haar hoofd tegen de muur in afwachting van een antwoord.

'Het is 5 uur.' vertelde Vince haar, terwijl hij zijn ogen op de tv gericht hield. 'Ik heb geen idee hoe laat dat de super dicht gaat.' mompelde hij afwezig. Vince leunde met zijn elleboog op de leuning en liet zijn hoof op zijn hand rusten. 'We kunnen ook gewoon wat laten brengen. Kan ik vlees krijgen en is het ook nog eens goed klaar gemaakt.' Hij geeuwde ongegeneerd en volgde zijn programma verder terwijl hij wachtte op haar antwoord.

'Oke,' antwoorden ze enkel waarna ze weer de keuken in verdween opzoek naar bestellijsten die ze ook vond in een hoekkastje. Ze bladerde even het stapeltje door en nam ze mee de woonkamer in. 'Kies maar iets,' deelde ze hem mee waarna ze het stapeltje naast hem op de bank liet vallen. Layla kuste eigenlijk alles dus het maakte haar niet zoveel uit. Zolang het geen vlees was.

Vince keek naar haar op en pakte de bestellijsten van de bank. 'Oh, kijk, wat geweldig, ze hebben een veggie take away.' Met een ironische lach wierp hij het lijstje naar haar toe. Zelf bekeek hij de andere lijst en zocht tussen de fastfood. 'Ja, doe mij maar een kapsalon. Oh en zorg dat ze er een cola bij doen.' Hij hield de lijst voor haar neus en wees het nummertje met de kapsalon aan.

Layla antwoorden niet en staarde hem even afwezig aan tot hij haar de lijst voorhield. De rest van de lijsten liet ze liggen en de lijst waarvan hij de kapsalon wou nam ze mee naar de telefoon die op een kastje naast de deur stond. Hij had niet bepaald van een uitgebreide lijst gekozen. Ze drukte het nummer in wachtend tot er werd opgenomen. 'Een Kapsalon, een broodje kaas, een kleine friet met mayonaise en twee cola.' noemde ze haar bestelling op toen het haar gevraagd werd. Bij het adres moest ze even nadenken over op welk nummer ze ook alweer woonden waarna ze ophing. 'Binnen een half uur is het er.' Ze gleed weer naast hem op de bank en ondernam een poging om te kijken waar het programma waar hij naar keek te volgen.

'Hmpf, dat ze daar altijd zo lang over moeten doen.' mompelde Vince toen hij zich al weer op het programma had gericht. Het programma duurde niet lang meer en niet veel later was het al afgelopen. Zuchtend zapte hij verder, maar vond zo snel niets. Met zijn blik echter nog steeds op de tv gericht, vroeg hij Layla; 'Heb je nog meer rare trekjes waar ik absoluut vanaf moet weten?' Vincent was niet een man die van verrassing hield. Integendeel, hij wist graag waar hij aan toe was.

Toen Vince begon te zappen kon Layla het niet meer opbrengen om ook maar een poging te doen te zien wat voor een programma er bezig was en richtte ze haar blik op Vince om hem eens goed in haar op te nemen. Bij zijn vraag moest ze even denken voor ze antwoorden. 'Hmm, nouja het gebeurd wel eens dat ik misschien iets te afwezig ben.' Ze zocht naar zijn ogen, maar die waren op het scherm gericht. 'Yoga zou je ook een raar trekje kunnen noemen.' voegde ze bedenkelijk toe, maar verder kwam ze niet. Met nieuwsgierige ogen keek ze hem aan. 'Heb jij rare trekjes, behalve om de seconde van zender wisselen?'

Hoewel Vince deed alsof hij maar half naar Layla luisterde, nam hij wel degelijk aandachtig in zich op wat zij hem vertelde. 'Hé, ik kan er ook niets aan doen dat geen fuck op tv komt?' Nu pas keek hij haar aan en zag haar onderzoekende blik. 'You like what you see?' vroeg hij met een grijns, waarna hij weer naar de tv keek. 'Ik ben niet zo raar, ik kan me alleen heel slecht interesseren in de rest van de wereld. Wat er om me heen gebeurt kan me geen ene moer schelen.' Daar was Vincent heel simpel in.

Layla moest even lachen bij zijn reactie. Kort twijfelde, maar besloot ze toch om een direct antwoord te geven op zijn vraag. 'Ja.' wat ze zag vond ze leuk ja, maar Layla hechtte totaal geen waarde aan uiterlijk. 'Wat er om me heen gebeurt kan me wel schelen, het probleem is alleen dat ik het vaak niet door heb...' gaf ze lichtelijk beschaamd toe.

'Ik had niet anders verwacht.' Vince moest lachen om zijn eigen sarcasme. Hij wist zelf ook wel dat hij er best oké uitzag, behalve op zijn slechte verzorging na dan, maar hij was niet iemand die toe zou geven dat hij de looks had. Hij had gerust een trui vier dagen lang aan of hij scheerde zich een tijdlang niet, hij was absoluut niet ijdel. 'Oh, ik wou dat ik niet op dat domme gedoe om me heen hoefde te letten.' verzuchtte Vince. Tegelijk met zijn zucht klonk de bel en Vincent sprong overeind om de bestelling aan te nemen.

Layla moest lachen toen Vince opsprong bij de bel. Het leek wel een beetje op in de klas op school. Een paar leraren kregen het voor elkaar om ze tot de bek te laten zitten, maar dan ook geen seconde langer. Layla stond op en pakte in de keuken borden en bestek voor hun beide. 'Waar wil je eten?' klonk haar stem toen ze de deur dicht hoorde gaan.

Vincent nam de bestelling aan en liep met de twee tasjes terug naar binnen. De heerlijke geur van shoarma stroomde zo het zakje uit richting zijn neus. 'In de bank.' stelde hij, als zij ergens anders wilde eten, dan moest ze dat maar doen. Hij at in ieder geval altijd voor de tv. Met een plof kwam hij op de kussens naar en zette het eten op tafel. Uit zijn eigen zakje haalde hij de kapsalon en zijn cola en begon alvast met eten.

Ze zette de borden en het bestek op tafel en nam zelf enkel een bord. Ze maakte de tasjes leef en pakte haar broodje kaas. 'Eetsmakelijk' zei ze hoewel vince al begonnen was met eten. In kleermakers zit nam ze plaats op de bank en begon ze te eten. Het maakte haar werkelijk niet uit waar ze at, daarbij vielen de kruimels van haar broodje keurig op haar bord.

Vince reageerde niet op Layla's eet smakelijk, maar at rustig door. Het smaakte prima en het was genoeg voor een grote jongen zoals hijzelf. Vince was niet iemand die praatte wanneer hij at, het was stil terwijl hij zijn shoarma en frietjes naar binnen werkte. Zo nu en dan wierp hij een blik op Layla en haar broodje. Hij kon maar niet begrijpen dat iemand kon leven zonder vlees, ze zag er ook maar smalletjes uit. Niet dat, dat haar teniet deed, ze was een erg mooi meisje. 'Weetje, je bent niet alleen een zweverig type, je lijkt ook nog eens op een elfje, mooi oogjes enzo,' liet Vincent haar weten toen hij zijn laatste hap nam.

Het broodje alleen was niet genoeg dus nam ze het bakje friet op haar bord. Dat snapte ze sowieso nooit echt, als je een broodje verkocht als maaltijd, maak die dan groot genoeg.Layla had rustig verder terwijl ze een beetje afwezig naar het scherm keek waar nog steeds beelden op versprongen. Bij Vince zijn opmerking keek ze hem nieuwsgierig aan. Benieuwd naar of ze dat als compliment moest zien of als belediging. 'Ik heb geen puntoren...' zei ze terwijl ze hem aankeek. Goede ze was niet de langste en zeker niet naast hem. Met haar hoofd iets schuin keek ze hem glimlachend aan, eigenlijk was hij net een beer naast haar, maar dan toch hopelijk met minder haar.

Vince trok een wenkbrauw op en leunde naar haar toe. Met één vinger hield hij haar blonde haar aan de zijkant van haar hoofd omhoog. 'Hmm, nee, het had me niet verbaasd als je ze wel had gehad. Heb je vleugels? Of misschien groene teennagels?' Hij zei dit alles met een zekere ironie in zijn stem, maar het was niet gemeen bedoeld, het was gewoon Vince's manier van praten. Hij zette zijn bakje op tafel en pakte het blikje cola dat sissend openging. Gulzig nam hij een slok en keek toen naar haar lach. 'Is er iets grappig?'

Ze moest lachen, of misschien meer giechelen, toen hij haar haar opzij schoof. 'Nee ik heb geen groene teennagels en ik geloof ook geen vleugels, maar vleugels zouden wel leuk zijn.' Layla lette er niet eens op hoe zijn stem klonk. Haar ogen lieten even zijn ogen los toen hij vroeg of er iets grappig was. 'Jij bent net een beer, maar dan met minder haar. Of een reus, past beter bij het elfje.' legde ze haar gedachte gang uit terwijl ze zijn ogen weer op zocht en er nog steeds een lach rond haar lippen stond.

Vince kon een grote grijns niets onderdrukken toen ze zei dat ze net een reus en elfje waren. 'Je hebt helemaal gelijk, als alle andere inwoners hier ook maar niet in sprookjesfiguren gaan veranderen.' Hij dronk het laatste beetje cola op en lachte daarna. 'Dit is echt belachelijk.' merkte hij op en kneep toen het blikje plat nadat het leeg was. Hij gooide het in het bakje van de shoarma en zakte onderuit. 'Misschien is dit ook wel een sprookjeswereld, het lijkt allemaal te slecht verzonnen om waar te zijn. En misschien ook wel te goed.' Waarom Vince haar dat vertelde wist hij niet, hij sprak simpelweg zijn gedachten uit en zij zou het horen.

Vince zorgde er werkelijk voor dat ze moest lachen. 'Nu kan ik niemand meer aankijken zonder te bedenken wat voor een sprookjesfiguur die mensen moeten voorstellen.' lachte ze waarna ze haar laatste frietjes naar binnen werkte. Layla nam de woorden van Vince in zich op, maar wist niet goed hoe ze erop kon reageren. 'Sprookjes hebben altijd een happily ever after, dus dat zou nog niet eens zo slecht zijn.' zei ze plots waarbij ze hem weer aan keek. Ze nam haar blikje en opende deze om een paar slokken te nemen en hem weer weg te zetten.

'Hmm, de disney sprookjes misschien. Die mijn vader vertelde waren niet zo lovey-dovey als dat disney gedoe.' Ze had een leuke lach, het stond haar goed. Zo vaak kwam Vince mensen tegen die niet werkelijk konden lachen, niet echt en dat paste niet. Het ergste was dat hij daar vaak ook tussen paste. Hij keek kort weer naar de tv, maar richtte zich toch terug op Layla. 'Kun je lekker vegetarisch koken?' Nee, hij was nog steeds niet klaar over dat onderwerp.

'Roodkapje is toch geen Disney sprookje?' vroeg ze zich plots hardop af. Layla leunde voorzichtig naar voren terwijl ze nog in kleermakers zit zat om haar blikje te pakken zonder dat ze naar voren zou vallen. Ze dacht even na over wat ze ging antwoorden op zijn vraag. Ze vond het leuk om te koken en zelf vond ze het altijd heerlijk om te eten, maar ze was totaal niet het type om zichzelf aan te prijzen op welk vlak dan ook. 'Ik vind het lekker om te eten en ik krijg vaak positieve reacties...' zei ze iets onzeker. 'Probeer het een keertje zou ik zeggen.' zei ze een stuk zekerder dan eerder.