Het Huis van Charlie en Ruth

Het huis van Charlie en Ruth is ingericht met een verscheidenheid aan antieke meubels. Alles heeft een rustieke, knusse uitstraling, maar is wel vrij donker. Aardse tinten met wat blauw zijn de basis voor de inrichting. De meeste kasten, banken, tafels zijn gemaakt van massief hout, maar met zachte details zoals pluche kussens en ronde vormen. De openhaard past perfect in de sfeer die het huis uitstraalt en past hopelijk ook bij de bewoners.

Enthousiast als Charlie was, liep hij op zijn toekomstige huis af. Ergens hoopte hij dat zijn toekomstige vrouw, Ruth, er al was - maar aangezien het er erg donker uitzag had hij niet veel hoop. En inderdaad het huis was leeg toen hij het betrad. Bij het aanzicht van het interieur verdween een deel van zijn glimlach. Alles was zo donker en depressief, totaal het tegenovergestelde van Charlie's vrolijke en lichte karakter. Bedenkelijk keek hij wat rond, tot zijn oog op de open haard viel. Perfect.

Met een doos in haar armen en een grote tas op haar rug stapte Ruth naar de voordeur van haar huis. Het was vreed om het haar huis te noemen, omdat ze er technisch gezien alleen woonde. Het eigendom was aan de overheid. Maar ach, ze kon ook prima in iemand anders huis wonen. Onhandig haalde ze de sleutel, blinkend en nieuw, uit haar zak, maar ondervond dat de deur nog open was. Met een zwaai van de deur stapte ze naar binnen en moest wennen aan het gebrek aan licht, maar ze spotte een silhouet voor zich. 'Hallo?' Haar harde en nieuwsgierige stem brak de donkere sfeer van het huis.

Het haardvuur knisperde zachtjes toen de deur met een gigantische klap open zwaaide. Verbaast keek hij om toen hij een heldere stem hoorde en glimlachte. 'Hey!' riep hij enthousiast en liep op haar af, half struikelend over het kleed, want och - wat was hij een kluns. 'Hey! Jij moet.. Ruth zijn, niet waar?' De gestalte die voor hem stond was klein, pienter zelfs, dunnetjes. Zo iemand waarvan je dacht dat als je ging blazen, ze om zou vallen. Hij daarentegen was lang, ietwat slungelig - want een afgetraind lichaam had hij niet.

'Dat lijkt me een overbodige vraag, maar ja, ik ben Ruth en jij bent Charles.' Ze had hem goed in zich opgenomen, zoals iedere wetenschapper zou doen. Hoewel groot, tenminste een stuk groter dan zijzelf, zag hij er eerder uit als een jongen, dan als een man. Met het warrige haar, het geklungel. Niet dat ze zelf competitie was voor wie er het meest volwassen uitzag, ze was zelf nog een klein meisje. Na een misschien te lange stilte, zette ze haar doos weg en stak haar hand naar hem uit. Dat was wat beleefde mensen deden, toch?

Charlie fronste zijn wenkbrauwen bij het horen van zijn volledige naam. 'Charlie, niet Charles.' verbeterde hij haar met een lach en ging met zijn hand door zijn haren heen. 'En hoe vind je Appledale tot nu toe?' Enthousiasme had Charlie in ieder geval genoeg. Ook al was hij dan uit zijn comfortabele levens omgeving weggetrokken, hij kon het hier wel naar zijn zin krijgen. Als Ruth hier dan tenminste een beetje loskwam. 'Dus, Ruth - vertel eens wat over jezelf.' zei hij, terwijl hij naar de bank liep en daarop ging zitten.

Onbegrijpelijk keek Ruth Charles, of Charlie, aan. Ze had het nooit begrepen waarom mensen elkaar anders zouden noemen dan hoe ze genoemd waren, hoe ze op hun paspoorten stonden. 'Het is schoon. En klein. Het staat hoog aangeschreven en het bevalt iedereen hier blijkbaar.' Ruth had haar blik nog niet van Charlie af laten wijken. 'Ik heb een IQ van 134.' Fronsend keek ze Charlie aan. Zoiets wilde hij vast niet weten, ze had iets persoonlijkers moeten zeggen. 'Ik houd van wollen sokken.' voegde ze er nog snel aan toe en keek hem afwachtend aan.

Charlie had moeite om zijn lach in te houden toen ze over wollen sokken begon. 'Goed om te weten.' zei hij met een grijns en schudde even lachend zijn hoofd. 'Ik ben niet zo van de wollen sokken, ze kriebelen altijd zo.' Het viel hem op dat haar blik nog steeds op hem gevestigd was. 'Nou, zal ik maar beginnen dan?' vroeg hij en zonder op antwoord te wachten begon hij. 'Ik ben dus Charlie, ik ben twintig jaar oud en nogal de lolbroek van de familie. Ik werkte in een muziek winkel en nu ben ik hier met jou.' Zijn gelaatstrekken werden gesierd door een gigantische glimlach. Hij wist niet goed wat hij van Ruth moest denken op dit moment. Ze was vast hartstikke aardig, daar twijfelde hij niet aan, maar ze was nogal... apart.

'Wollen sokken houden je voeten optimaal warm, dat compenseert met het gekriebel.' Ruth trok haar spencer recht, een trekje wanneer ze zenuwachtig was, niet dat er reden was om zenuwachtig te zijn. 'Oh, waar woonde je?' Dat was een goede vraag, toch? Zoiets klonk geïnterreseerd, maar niet nieuwsgierig of opdringerig. Ze was niet goed in small-talk, zeker niet met een vreemde. Als ze praatte, dan ging ze het liefst uren door over één van haar vakgebieden en anders praatte ze liever niet te veel, behalve als ze haar mening kon delen en discussiëren. Wat eigenlijk betekende dat ze vaak praatte, maar dat had ze zelf gewoon niet door.

'Ik woonde in Seattle, en jij dan?' Als ze uit zichzelf niet zou gaan praten, dan moest hij er maar voor zorgen dat ze zou gaan praten. Hij had niet echt zin om de hele dag tegen iemand aan te praten zonder dat ze wat terug zei. Daarbij was het handig om iets van haar te weten, hoe kon hij anders dichter naar haar toe groeien? Als dat al überhaupt zou gebeuren. Natuurlijk was hij altijd iemand die open-minded was, maar het moest niet van één kant afkomen.

'Mijn familie komt uit Springfield, maar ik heb de laatste 3 en een half jaar op Harvard doorgebracht, ik was één van de 21.000 studenten.' Een lach speelde rond haar lippen. Ze was trots op haar tijd aan Harvard. Alhoewel ze beter had kunnen presteren, was ze ontzettend tevreden met wat ze had bereikt. 'Welke studie heb jij gevolgd?' vroeg ze hem meteen, zoiets vond ze echt belangrijk. Niet waar hij vandaan kwam, maar wat hij had gedaan en deed.

'Eh.. ik heb de middelbare school afgemaakt en eigenlijk ben ik niet zo'n leertype, dus ben ik gaan werken. Misschien ga ik in de toekomst nog eens een studie volgen, maar voorlopig hou ik het op werken.' Hij vond het niet erg dat hij enkel zijn middelbare school had afgemaakt. Hij was een goede student geweest, maar hij vond het alles behalve leuk. 'Maar Harvard? Erg indrukwekkend, wat heb je precies gestudeerd?'

Ruth kuchte, schraapte haar keel, wiebelde op haar voeten en bedacht ondertussen een passende reactie. 'Dat is- ' Ze probeerde niet minachtend te klinken. 'Anders.' besloot ze uiteindelijk, tevreden met haar antwoord. 'Antropologie, maar ik heb daarnaast Frans gevolgd en literatuurwetenschappen. Harvard biedt vele mogelijkheden om nog bijvakken te nemen. Excellente keuzemogelijkheden hebben ze daar.' Ze keek op vanonder haar, haar dat voor haar ogen viel. 'Wat voor werk doe je nu?'

'Wauw, antropologie, Frans en literatuurwetenschappen?' Het was al verdomde lastig om het woord "antropologie" uit te spreken, laat staan om het te studeren. Ja, ze was zeker een slim meisje, dat was haar niet ontgaan - en ze had het hem ook erg duidelijk gemaakt eerder in het gesprek. 'Ik werkte in een muziekwinkel in Seattle, maar hier heb ik nog geen baan - maar ik ga er wel naar opzoek hoor. Misschien als barman, ober - in ieder geval iets met mensen.'

'Nou, ik heb alleen een volledige antropologie opleiding gedaan en Frans. Literatuurwetenschappen deed ik er bij, maar daar ben ik niet op afgestudeerd.' Ja, Ruth ging vanzelf iets rechter staan wanneer mensen verbaasd leken te zijn als ze hoorden wat ze had gedaan, maar ze bracht het graag in perspectief en wilde niet te hard van stapel lopen, ze was nog altijd geen Einstein. 'Alles is hier vrij nieuw, ze zullen vast wel mensen nodig hebben. En je lijkt me het uiterlijk te hebben voor een barman, ik ben ooit eens in een bar geweest. Meerdere keren en ze droegen vaak overhemden met een ruitjespatroon en hadden warrig haar.' Ruth wees op zijn shirt en op zijn haar.

Charlie begon te lachen toen ze over het uiterlijk van barmannen begon. 'Nou, dan pas ik perfect in het plaatje, niet waar?' Hij ging met zijn hand nog door zijn haren heen, iets wat totaal niet hielp - zijn haar was een hopeloze zaak. 'Ben jij nog van plan om te werken hier?' Het was een serieuze vraag, niet dat hij het erg vond als hij de enige was die werkte. Eigenlijk is het wel fijn dat er iemand thuis zou zijn, maar het was ook geen probleem als ze dat niet wilde.

Ruth knikte serieus. 'Ze kunnen je vast niet weigeren.' Ze vond het belangrijk dat je voor je geld werkte, tenminste, dat je wat deed in je leven en niet achterover leunde en luierde, dat vond ze vreselijk. 'Technisch gezien doe ik dat al. Ik ben bezig met een scriptie om mijn onderzoeks master binnen te halen, dus technisch gezien studeer ik nog, maar ik wordt gesponsord om het in boekvorm uit te brengen.' Het was een aanbod dat ze absoluut niet had kunnen weigeren; schrijven over haar passie, haar leven.

Charlie glimlachte. 'Dan moet ik dat maar eens proberen, niet waar? Het enige nadeel is dat ik zou moeten werken in de avond en soms zelfs nacht, heb je daar problemen mee?' Toen ze over haar eigen "werk" begon werd het alleen nog maar indrukwekkender. Wat iemand die zo jong was wel niet allemaal kon bereiken. 'Indrukwekkend allemaal.' gaf hij toe en grinnikte even. 'Weet je trouwens of er hier iets te eten is? Oh, en we moeten zo ook maar eens beginnen met het uitpakken van de spullen.'

'Nee, natuurlijk niet, waarom zou ik?' vroeg Ruth hem iet wat verbaasd. Werk ging voor alles. En voor wat ging het eigenlijk? Het was niet dat ze echt een relatie hadden, ze kenden elkaar nauwelijks. Simpel gezien had ze meer aan zijn geld dan aan zijn aanwezigheid. 'Dat valt mee, ik heb nog lang niet zoveel bereikt als ik zou willen. Ik loop achter op schema.' Ruth pakte de hengels van haar rugzak vast en haalde haar schouders op. 'Ik heb alleen de studeerkamer gezien, ik heb mijn boeken al uitgepakt. Heb jij boeken meegenomen? Want anders moeten we plek vrijmaken, ik heb alle ruimte al opgebruikt en ik moet deze doos ook nog kwijt.' Ze tikte met haar voet de doos die naast haar stond aan.

'Neem jij de studeerkamer maar, je lijkt hem harder nodig te hebben dan ik en de enige boeken die ik bij heb zijn stripboeken en die kunnen ook wel ergens anders terecht - niet waar?' Charlie stond op en pakte zijn rugtas. De hengels die ze bij had waren hem niet ontgaan en hij kon het haast niet geloven: een meisje dat van vissen hield? Wauw, misschien was ze aparter dan hij in eerste instantie had verwacht.

'Inderdaad, mijn boeken zijn veel meer waard en beter.' Ruth pakte de doos met beide handen weer op en zag Charlie naar haar hengels kijken. 'Rustig maar, ik zet ze altijd weer terug uit.' Ze had zijn verbazing verward met walging of minachting of wat dan ook. Ze pakte de doos goed vast en liep toen in de richting van de studeerkamer om als eerste de doos daar weg te zetten. De studeerkamer was perfect. Als de muur niet in beslag werd genomen door boekenkasten dan hing er een grote wereldkaart of een wandtapijt. Dit was echt iets voor Ruth, de rest van het huis kon haar al niet zo veel meer boeien.

Charlie begon te lachen. 'Rustig, ik was je niet aan het beoordelen - ik vind het gewoon bijzonder, ik ben nog nooit een meisje tegen gekomen die van vissen hield.' Zelf pakte hij ook zijn tassen op en liep naar boven toe. 'Heb jij bezwaar om in hetzelfde bed te slapen? Anders hebben we een probleem, er is maar één tweepersoonsbed.' Ze was zeker apart en het leek of ze zijn opmerkingen steeds maar weer verkeerd opvatte.

Ruth was met haar tas, zonder hengels, de trap opgelopen en stond naast Charlie terwijl ze naar het bed keek. 'Het wordt in het algemeen als heel normaal gezien dat een man en vrouw die verbonden zijn door een verloving het bed met elkaar delen.' stelde ze vast en liep naar de kledingkast waar ze haar tas wegzette en zich nog kort omdraaide naar Charlie. 'Waarom zouden wij dat dan niet doen?' vroeg ze kritisch. Ze ging haar best doen om een normaal koppel te vormen met Charlie, maar met zijn vraag leek het of hij dat niet wilde.

Charlie krabde even achter zijn oor en haalde zijn schouders op. 'Weet ik veel, sommige meisjes zijn nogal preuts en willen niet in hetzelfde bed liggen als een jongen?' In zijn ogen was het een redelijk normale vraag, maar hij begon al snel door te krijgen dat hij selectief moest gaan worden met zijn vragen en opmerkingen. Niet dat hij het erg vond, zo leerde hij er misschien ook nog eens wat van.

'De mens van nature niet preuts, vroeger liepen ze zónder kelding rond. Ik snap het nut van preuts zijn niet.' verklaarde Ruth terwijl ze haar tas opende en haar stapeltjes kleren in de kast legde. Ze had niet veel meegenomen, ze had op Harvard bijna altijd rondgelopen in de Harvard sweater, jumper, polo, tanktop, t-shirt en wat er nog meer bestond met het logo van de universiteit. Dat was makkelijk en altijd gepast daar, maar hier moest ze zich anders kleden, volwassener. Dus alles dat daar niet voor door ging was weggegooid en nu was het resterende hoopje niet genoeg om één plank te vullen.