Het Huis van Charlie en Ruth

'Misschien is alleen de bovenkant zwart. Alles eronder kan nog wel gegeten worden..' Terwijl Ruth dit zei, pakte ze er een vork bij en probeerde tevergeefs het zwarte er vanaf te peuteren. Maar het was een verloren zaak. Ze keek naar de prullenbak, naar haar what-should-have-been ovenschotel en naar het recept. 'Technisch gezien had je me eerder kunnen waarschuwen dat het eten aan stond te branden. Dan was niet alles zwart geweest.' Ja, het was moeilijk voor Ruth om te accepteren dat zij een fout had gemaakt en dat alles aan haar lag. Afschuiven op anderen was dan zo veel makkelijker.

'Ach mens, het is zwart en het zal niet meer goed worden, dus gooi het nou maar gewoon weg - dan kunnen we tenminste fatsoenlijk eten bestellen.' mopperde hij. Hij werd echt doodziek van haar gedrag, alsof het zijn schuld was dat háár ovenschotel aan was gebrand. 'Oh ja, en als je niet zo verdiept was geweest in je boek - dan had je je eigen ovenschotel nog kunnen redden. Denk daar maar eens over na.' Normaal was Charlie nooit zo. Hij was amper chagrijnig, maar zij - ze haalde echt het bloed onder zijn nagels vandaan.

Ruth keek op en onverschillig hield ze Charlie's blik vast. Dit waren van die momenten waarop ze zich absoluut geen raad wist met haar woorden, noch met haar daden. Ze knipperde een paar keer snel achter elkaar en kwam toen in beweging om de ovenschotel in de prullenbak te gooien. 'Het is natuurlijk de taak van de vrouw om het eten te verzorgen. Ironisch, omdat in de eerste jaren van het menselijk bestaan het juist andersom was. Tegenwoordig is die verdeling veel ingewikkelder, maar de voorkeur wordt er nog steeds aan gegeven om de vrouw het huishouden te laten doen.'

'Werkelijk, het interesseert me geen flikker wie er voor het eten zorgt - als er maar eten op tafel komt en als ik het aan jou overlaat dan komt er zo te zien niet echt veel van terecht.' riep hij gefrustreerd uit en pakte zijn mobiel uit zijn zak. Eerder hadden ze door de post een brief gehad met alle nummers van de diensten erop. Deze pakte hij van de tafel af en al snel had hij het nummer van de pizza coureur gevonden. 'Wat wil jij?' mompelde hij nors en keek haar aan.

Charlie's aanpak was veel effectiever dan die van Ruth en ze keek toe hoe hij het nummer van de pizza bezorger belde. 'Ansjovis. En als ze daar aan doen; met extra champignons en kaas.' Ze knikte, als teken dat dat haar bestelling was en liep toen naar het aanrecht om het raampje boven de wasbak open te zetten. De brandlucht hing nog steeds in de keuken. Vandaar dat ze ook nog de afzuigkap aandrukte en de deur naar de woonkamer sloot. Als Ruth zich geen raad wist, dan ging ze veel zeggen én veel doen. Zolang ze maar geen confrontatie onder ogen hoefde te zien.

Charlie bestelde twee pizza's. Eentje met salami en extra kaas voor zichzelf en voor haar eentje met Ansjovis, extra champignons en kaas. Toen dat eenmaal gedaan was, legde hij het blaadje in een smal laatje in de keuken en ging vervolgens op de keukentafel zitten. 'Ik kook voortaan wel.' mompelde hij. Ja, hij hield van pizza's, maar hij hoefde ze ook niet iedere dag. Hij hield van een goede maaltijd - zelfs als hij hem zelf moest maken... nádat hij terug kwam van zijn werk.

'Dat hoeft niet. Ik kan het wel. En anders kan ik het wel leren.' Voor Ruth was niets onmogelijk om aan te leren, ze dacht dat je alles wel zou kunnen zolang je er maar genoeg moeite in stak om het te kunnen. Ze had ook niet zomaar Etruskisch geleerd, daar had ze ook veel aandacht aan moeten besteden, maar het was haar wel gelukt. 'Ovenschotels zijn alleen niet mijn ding.' Ruth was tegenover hem gaan zitten en zocht nu in haar boek naar de bladzijde die ze het laatst gelezen had.

Charlie keek haar even fronsend aan en haalde daarna zijn schouders op. 'Zolang er maar geen verbrand eten voor mijn neus staat als ik thuis kom.' merkte hij op en liep naar de woonkamer, om daar op de bank neer te ploffen en de tv aan te zetten. Vanavond zou hij helemaal niets gaan doen. Gewoon lekker op de bank zitten met een pizza en een sport wedstrijd kijken.

Eenmaal weer aan het boek begonnen, keek Ruth op toen ze het hoofdstuk af had gelezen en zag dat Charlie al weer ergens anders heen was. Ze leunde gevaarlijk met haar stoel naar rechts en zag hem in de bank zitten. Terug op vier poten, fronste ze naar haar boek en klapte hem resoluut dicht. Ze stapelde de borden op en nam deze met het bestek mee naar de kamer. 'Sommige mensen zien eten voor de tv als een schending van de traditie. Mijn moeder was het er nooit mee eens als ik mijn bord met eten ergens anders mee naar toe nam. Maar ik vind eten voor de tv erg aangenaam.' Dit alles zei ze maar zachtjes, ze had geen idee of Charlie haar uberhaupt had gehoord.

'Uhu...' mompelde Charlie afwezig, terwijl hij naar de tv keek. Sportwedstrijden hield hij van, zelf sporten echter niet. Hij was niet lui, maar hij had er gewoon simpelweg geen zin in. Hij was al het gekakel van Ruth inmiddels zat en nam nog niet eens meer de moeite om te luisteren naar wat ze zei. Hij hoorde dat ze iets zei, maar wat het precies was dat wist hij niet. Enkel knikken en "ja" zeggen was goed genoeg. Daarbij leefde ze toch in haar eigen wereld, dus ze zou het vast niet doorhebben.

Ruth was midden in een zin, maar sloot haar mond toen ze merkte dat Charlie's aandacht op de tv was gericht. Als niemand naar je luisterde, had het geen zin om verder te praten. Teleurgesteld zette ze de borden op tafel, haalde haar boek uit de keuken en ging in de leunstoel naast de bank zitten. Ze zonk in de zachte kussens, trok haar benen op de donkere zitting en sloeg haar boek open. In elkaar gedonken begon ze verder te lezen.

Toen de wedstrijd was afgelopen, werd er aan de deur gebeld. Snel als hij was, sprong hij overeind en opende de deur. Met een grijns nam hij de pizza's aan en betaalde, om vervolgens weer naar binnen te lopen en de pizza dozen te openen. Heerlijk, de geur van pizza's. Met een simpele beweging legde hij de pizza's op de borden en pakte zijn eigen bord van de tafel af, om weer verder te zappen. 'Eet smakelijk.'

'Smakelijk.' Ruth keek niet op of om van haar boek. Pas toen ze haar hoofdstuk af had, kwam ze in beweging. Ze legde het boek aan de kant en ging op de grond aan de salontafel zitten. Ze bestudeerde haar pizza kort en pakte haar mes en vork op. Ze at hem netjes met haar bestek. Ondertussen wierp ze zo nu eens een blik naar de tv dan weer op Charlie of haar pizza. Het was een lekkere pizza, zoiets zou ze zelf nooit kunnen maken.

Charlie zette Discovery op, echt zo'n mannenzender en keek geïnteresseerd naar Auction Hunters, iets wat hij altijd keek met zijn pa - dat was dan ook het enige wat hij deed met zijn vader, want verder aren hun interesses totaal het tegenovergestelde. Zijn pizza smaakte heerlijk en hij had hem dan ook al snel op. 'Wil jij nog wat zien op tv?' Hij zou niet verwachten dat het antwoord ja zou zijn, maar je wist het maar nooit.

'Ik kijk nooit tv. Ik zou niet weten wat ik zou willen kijken.' Ruth keek naar Charlie om en twijfelde even voordat ze hem vroeg; 'Ik snap nooit hoe mensen pizza's met hun handen kunnen eten. Blijft de kaas dan niet aan je kin plakken? Of druipt de saus er dan niet af?' Het was zo een banale vraag, dat ze niet wist of Charlie haar wel serieus zou nemen, maar ze meende het. Ze was heel netjes opgevoed, ze kende de etiquette, ze at zelfs kippenvleugeltjes met mes en vork. Hoe ze een pizza zonder bestek moest eten, wist ze dus echt niet.

Charlie keek verbaast op. 'Je kijkt nooit tv? Nooit? Dus jij bent zo iemand die alleen de krant leest om het nieuws te volgen ofzo?' zei hij verbaast en zapte weer verder toen het programma was afgelopen. 'Eh, nee - tuurlijk niet. Je kan t toch gewoon zonder bestek eten?' antwoordde hij alsof het het normaalste in de wereld was. Iedereen at pizza zonder mes en vork, toch?'

Ruth haalde haar schouders op. 'Soms kijk ik films in de bioscoop of documentaires. Maar altijd op dvd of videoband, nooit 'live' op tv. Ik lees boeken en inderdaad de krant, daar heb je meer aan dan aan die nutteloze programma's over zang competities of dans competities, daar leer je niets van.' Ze keek kort naar het beeldscherm en richte haar ogen op de pizza. 'Ik eet nooit zonder mes en vork.' Na wat aarzelen pakte ze haar laatste stuk met haar handen op en nam een hap. De kaas maakte een lange sliert en een champion viel op haar broek. Toen ze het stuk op had, met veel geknoei, schaterde ze het uit van het lachen.