Het Huis van Charlie en Ruth

'Het is duidelijk,' zei Charlie maar, voordat ze verder begon door te ratelen over de preutsheid van de mens in het algemeen. Toen hij zijn tas had geopend kwamen daar een paar stapels met kleding uit en andere kleine dingen. Wat foto's van zijn vrienden - nou ja, voormalige vrienden, want hij had niet echt het idee dat hij ze binnenkort weer zou zien - wat stripboeken, toiletspullen en ga zo maar door. Toen hij het stapeltje kleding van Ruth zag, fronste hij zijn wenkbrauwen. 'Is dat alles wat je bij hebt? Had je verwacht dat we hier na drie dagen weer weg konden?' grapte hij en legde ook zijn spullen in de kast, weliswaar op de twee planken die zich onder die van Ruth bevonden.

'Mooi zo, ik heb een hekel aan domme mensen.' Daar was Ruth altijd heel eerlijk over, ze kon niet overweg met mensen die niets doorhadden, geen verstand leken te hebben en haar alleen maar aanstaarden wanneer ze het over iets had. Ruth keek naar de foto's die Charlie wegzette en vroeg zich af of ze er misschien meer van haar familie had mee moeten nemen. Bij zijn vraag keek ze op en knikte. 'Ik heb alleen het hoognodige meegenomen. Toen ik al mijn boeken in had geladen was er nog maar weinig plek over voor kleding en andere spullen.'

Sarcasme was overduidelijk ook niet haar ding. Waarschijnlijk had ze helemaal geen humor en dat zou Charlie zwaar vallen. Iedere keer als hij een grap zou maken zou ze het letterlijk opvatten en hij had echt geen zin om bij iedere grap uit te moeten gaan leggen dat hij het niet serieus bedoelde. 'Ah, ja - boeken zijn natuurlijk altijd prioriteit nummer één.' Wie verkoos er nou weer boeken boven kleding?

Ruth glimlachte. 'Inderdaad.' Daar geloofde Ruth heilig in, dat boeken prioriteit waren. Het was zelfs zo gek dat ze toen het brandalarm afging in het studentencomplex ze niet wegging voordat ze iedere kamergenoot een doos met boeken had gegeven. Later bleek het een brandoefening te zijn, er was niet echt iets aan de hand. Ruth had beweerd dat het dus een goede oefening was geweest voor haar kamergenoten en dat ze de volgende keer uit zichzelf Ruth konden gaan helpen met haar boeken. Met zorg viste ze uit haar tas een fotolijstje, ingewikkeld in een Harvard sweater, de enige die ze had gehouden. Ze zocht een plekje uit op één van de nachtkastjes en zette daar de foto van haar familie weg.

Charlie keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. Oké, ze was dus echt gek als het ging over boeken, alsof het haar familieleden waren. Zelf was Charlie al vrij snel klaar met uitpakken. Zijn kleding had hij netjes neergelegd in de kast en zijn foto's had hij op de vensterbank gezet. Hij had een hoop foto's bij, maar ze hadden één voor één een sentimentele waarde voor hem en dus waren ze allemaal even belangrijk om mee te gaan.

Ruth's blik gleed van haar foto naar die van Charlie. Nieuwsgierig keek ze naar hem. 'Wie zijn dat allemaal?' Ze zag een hoop verschillende gezichten, óf hij had een grote familie, óf hij had een grote vriendenkring. Met beiden zou hij haar kleine familie die tegelijk haar vrienden waren overtreffen. Ruth was niet iemand die hechte vriendschappen sloot, ze had wel veel zakelijke relaties, maar niet meer dan dat. Haar broer, haar zusje, haar ouders, die zag ze het meest en het liefst.

Charlie keek naar de foto's. 'Dit zijn mijn twee beste vrienden, mijn ouders en mijn jongere zusjes, dan hier mijn hele vriendengroep, en dit is mijn ex-vriendin - maar we zijn als vrienden uit elkaar gegaan. Het werkte gewoon niet meer, helaas. Het was echt een schat van een meid. Oh, en dit zijn mijn oude collega's en tot slot ben ik dit met mijn oma. Echt het beste mens wat er op de wereld bestaat.' Hij moest al lachen bij de gedachte aan haar.

'Waarom ben je hierheen gekomen?' vroeg Ruth niet begrijpend. Wat was er mis met zijn leven dat hij zich bond aan haar, Ruth een meisje dat geheel niet sociaal was, het tegengestelde van hem? Ze fronste kort en stopte toen haar rugzak in een hoek van de kast. 'Niet dat, dat mijn zaken zijn natuurlijk. Nieuwsgierigheid kan nogal eens te ver gaan, wees vooral niet bang me daarop te wijzen. Ik kan wel tegen kritiek, maar verwacht niet dat ik geen weerwoord heb.' Ruth wist zelf niet waarom ze dat allemaal zei, maar de woorden stroomden zo haar mond uit, zoals gewoonlijk.

'Omdat ik praktisch gedwongen werd om hier heen te gaan, door mijn ouders dan. Ik had niet echt een keuze.' legde hij haar uit. Meer dan dat hoefde ze niet te weten. Over de familie-eer en blablabla. Haar volgende woorden verbaasde hem enigszins. Als ze wist waar haar punten zaten, waarom ging ze er dan alsnog mee door? Ach, het zal wel. Het was voor hem in ieder geval duidelijk dat ze een geval apart was.

'Oh.' Ruth had geen idee hoe ze hierop moest reageren en ging maar op het randje van het bed zitten. Ze streek de vouwen in haar broek glad en frunnikte aan de mouw van haar jumper. Zij was hier vrijwillig, in zoverre dat ze zelf had voorgesteld op het aanbod in te gaan, omdat ze dan verder kon met haar scriptie zonder enige onderbreking vanwege geld problemen. En omdat ze haar ouders een plezier had willen doen. Bovendien was het volgens Ruth de taak van de mens om zich voort te planten en kennis over te dragen op de volgende generatie.

'En jij dan? Waarom ben jij hier?' Ook hij ging op het bed zitten en keek haar even aan. Hij had geen idee hoe ze dit wilde gaan doen. Waarom hadden ze hen nou weer aan elkaar gekoppeld? Er waren geen, maar dan ook echt geen, overeenkomsten tussen hen. Als het aan Ruth lag dan zaten ze de hele dag te lezen en dat zou Charlie echt niet volhouden. Hij moest en zou een baan gaan vinden, al was het in de supermarkt - als hij hier maar weg was.

'Verbreiding van mijn horizon. Deze ervaring hoort bij het leven, dit is hoe mensen horen te leven, met een partner aan hun zij.' Ruth keek hem niet aan, maar had haar ogen gericht op de deurpost. 'Hoewel de mens eigenlijk van nature niet erg monogaam is, wordt het wel door de huidige maatschappij als ordinair aangenomen dat men het leven deelt met iemand van het andere geslacht.' Een perfect wetenschappelijk antwoord, dat kan ze wel geven. Wat ze echt voelde was een groter probleem, dat kon ze maar met moeite uiten.

'Een geforceerd huwelijk hoort bij het leven? Wauw, dan heb jij toch wel een heel ander beeld over hoe je leven eruit hoort te zien.' Haar wetenschappelijke uitleg voor alles begon hem lichtelijk te irriteren, maar hij zei er niets over. Zijn ouders zouden haar geweldig vinden. Ze was netjes, beschaafd en daarbij was ze ook nog eens slim. Als ze nou ook nog gelovig was, dan was ze helemaal de perfecte schoondochter voor zijn ouders.

'In veel culturen wordt dit als heel normaal gezien. Alhoewel het dan meestal de ouders zijn die het huwelijk regelen en niet de overheid. En bovendien is het niet geheel geforceerd, ik zit hier vrijwillig.' Na een korte pauze voegde Ruth toe; 'Niemand heeft eenzelfde ideaalbeeld van zijn of haar leven, het is begrijpelijk dat het mijne verschilt van het jouwe.' Ruth stond op en draaide het pareltje in haar hoor met haar vingers rond. 'Maar ik wil je niet langer ophouden met wat je van plan was te doen vandaag.' zei ze verontschuldigend.

Charlie stond ervan te kijken dat ze hier vrijwillig naartoe was gekomen. 'Vrijwillig? Wie wilt er nou weer vrijwillig in een gemaakt stadje leven?' Hij was hoopvol geweest dat dit iets zou kunnen worden, maar nu was hij daar niet meer zo zeker van. 'Ja, goed - eh - ik ga het dorpje dan maar eens bekijken, misschien al opzoek gaan naar een baantje ofzo. Ik zie wel. Ga je nog mee, of blijf je hier?'

'Dat is een retorische vraag mag ik hopen?' Ruth keek naar haar handen en strekte ze voor zich uit. 'Ik blijf hier, dan kan ik alvast beginnen aan de scriptie, ik zal toch eerst moeten wennen aan de nieuwe omgeving voordat ik er volop aan kan gaan werken.' Ruth liep al naar de trap toen ze zich nog omdraaide en meedeelde; 'Ik kan niet goed koken. Dat is misschien slecht voor een vrouw, maar vanuit feministisch oogpunt is het een stap voorwaarts naar gelijkheid tussen man en vrouw.' Even overwoog Ruth haar woorden, glimlachte op haar eigen gereserveerde manier en ging toen naar de studeerkamer.

'Juist...' mompelde Charlie toen ze uitgerateld was over dat feministische gebeuren van haar. Met een diepe zucht plofte hij neer op de bank en staarde naar het zwarte beeld van de tv. Hij ging het nog lastig krijgen met Ruth, verdomde lastig zelfs. Geen grapjes, geen sarcasme en erger nog: hij moest koken - wat hij overigens ook helemaal niet kon.

New

Ruth stond in de keuken. En ze stond er niet alleen, ze deed er ook wat. Iets dat niet bestond uit eten, maar zelfs uit eten maken. ze had die dag besloten dat het nooit zo moeilijk kon zijn om eten te maken, het kon nooit moeilijker zijn dan het verschil tussen de homo erectus en homo sapiens vinden in de vorm van de schedel. Met een recept, dat ze van haar moeder via de telefoon had gekregen, in de aanslag probeerde ze een ovenschotel te maken. Heel simpel, had haar moeder over de telefoon gezegd, je doet alles in de schaal, zo de oven in en wachten maar. Ja, dat moesten ze nog maar zien.

Charlie kwam net terug van een rondje in het dorp en rook dat er gekookt werd. Het verbazende was, was dat het niet eens verkeerd rook. Wat het was kon hij er niet uithalen, maar het zou vast en zeker smakelijk zijn. Ruth was zo perfectionistisch, dat kon haast niet missen. 'Ik ben er weer.' zei hij, terwijl hij zijn hoofd om het hoekje van de keuken stak. Zijn schoenen belandde onder de kapstok en hijzelf ging op het aanrecht zitten. 'Wat ben je aan het maken?'

Ruth had de deur open horen gaan en had snel een hoop troep rechstreeks de gootsteen ingeschoven en een vlek van haar schort gewreven. Ze keek door het raampje van de oven toen Charlie binnenkwam. 'Een Franse ovenschotel.' Zo las ze op het briefje waar ze met haar kriegel handschrift de instructies en ingrediënten op had geschreven. 'Mama zei dat zelfs de domste gans het kon maken, daar val ik niet onder, dus ze bedoelde eigenlijk dat ik het ook wel moet kunnen, geloof ik.' Ruth fronste kort, haar moeder had gelachen na die uitspraak, ze had er waarschijnlijk net zoveel vertrouwen in als Ruth zelf, geen.

'Klinkt goed.' zei hij met een glimlach en bungelde wat met zijn benen, met als gevolg dat zijn hielen hard tegen het keukenkastje aankwamen. 'Au..' mompelde hij en sprong van het aanrecht af. 'Het komt vast wel goed en anders dan halen we iets.' zei hij en pakte alvast twee borden uit de kast. Ook het bestek en glazen belandde op de tafel. 'Wat wil je zo meteen drinken?'

Ruth kon haar blik niet van de klok afwenden en had er dus maar een boek bij gepakt, anders zouden die minuten wel heel langzaam verlopen als ze steeds op de klok zou kijken. 'Hmm, water is prima.' Verdiept in James Joyce's Dubliners ging ze aan tafel zitten en vergat al gauw de tijd en Charlie en de ovenschotel. Op het moment was ze zelf een Dubliner, of misschien Joyce omdat ze net zo kritisch was. Die gedachte hield haar even bezig voor ze weer verder las.

Charlie tikte wat verveeld met zijn vingers op de tafel, nadat hij een glas water voor haar neer had gezet. Blijkbaar was het boek interessanter dan dat hij was - niet dat hij anders had verwacht - en het was zelfs zo erg dat hij opkeek toen er een verbrandde lucht in de kamer begon te hangen. 'Eh... Ruth, volgens mij gaat daar iets niet helemaal goed.' mompelde hij, terwijl hij naar de oven wees.

'Hmm?' Ruth wilde niet opkijken, ze was net bij één van haar favoriete stukken aangekomen. Helaas bracht de verbrandde lucht haar weer terug in de keuken en ze keek geschrokken op. 'Oh, nee, nee, nee!' Ze sprong op, trok de oven open en zag de schade al. De gehele bovenkant van haar ovenschotel was donker gekleurd, of nee, Ruth moest toegeven aan haar fout, het was hartstikke zwart. Met een rood hoofd haalde ze de schaal uit de oven en zette het op het fornuis. Met grote ogen keek ze naar haar mislukking en naar de walm die er vanaf kwam.

'Lekker, diner!' riep Charlie sarcastisch en opende de vuilnisbak door middel van het pedaal. 'Nou, weg met die handel - ik bel de pizza coureur wel.' Dit zou hij echt niet gaan eten. Ergens vond hij het wel ironisch: Ruth, de perfectionist liet haar eten aanbranden, en waarom? Omdat ze het boek belangrijker vond. Kijk, zo leerde je nog eens van je fouten.