Het huis van Brad en Beau

Het huis van Brad en Beau is modern ingericht, met een klassiek tintje eraan. Lichte, maar vooral natuurlijke, tinten zijn essentieel in de inrichting en vooral crème komt veel terug. Het huis staat niet té vol en er is rekening gehouden met eventuele uitbreiding van de familie, er staat één kamer leeg.

Met haar iPhone in haar hand, draaide Beau de deur van het huis open. Ze moest nageven dat men een hoop moeite had gedaan om het er goed uit te laten zien, maar het was echt níets vergeleken met haar huis in Beverly Hills. Geïrriteerd rolde ze met haar ogen, sloot de deur achter zich dicht en liet haar tas op de licht grijs, gemêleerde bank vallen. Ze had hier al geen zin in en dan moest ze ook nog een in een huis als dit leven. Ach, als ze maar iemand had die alles voor haar regelde, want één ding was in ieder geval zeker: Zij zou niets doen.

Brad liet zijn tassen met een plof op de grond vallen en staarde geergerd naar het huis. Zíjn huis. Het was nog vreselijker dan hij het had voorgesteld en dat betekende een heleboel. Hij pakte de tassen weer op en liep door de voordeur heen richting de woonkamer, als die deze kant op ging. Eenmaal daar aangekomen liet hij weer zijn tassen vallen en stond op, terwijl hij zijn rug strekte. Die verdomde spullen ook. Als hij gewoon thuis was, en niet hier naartoe gedwongen, had hij én geen spierpijn gehad, én geen hoofdpijn, en geen verdomde vrouw. Die heel toevallig nu voor hem stond. Hij trok even geschrokken weg, maar keek haar toen peilend aan. Leuk gezicht, leuker lichaam, stelde hij vast.

Toen Beau de deur achter zich hoorde opengaan keek ze verbaasd op. Ze keek haar toekomstige man ietwat geschrokken aan en trok haar wenkbrauw op. Zó niet Prince Charming. Verwaand stond ze op en liep zijn kant op. 'Ik heb één regel, de man doet al het werk.' stelde ze vast en bestudeerde hem kort. 'Beau, aangenaam.' De moeite om een hand uit te steken nam ze niet, hij moest dus niet gaan denken dat ze makkelijk zou zijn, want als er één ding was dat ze vreselijk vond was het iemand die haar commandeerde. "Beau, doe dit. Beau, doe dat." Mooi niet.

Brad kon het niet laten om te proesten bij haar eerste woorden. Hij pakte haar tas van de bank en liet hem op de grond vallen. Daarna ging hij languit op de bank liggen. 'Sorry schat, maar ik ben heel slecht in regels opvolgen.' Hij keek haar met pretoogjes aan en schraapte zijn keel. 'Hayden, aangenaam.' Hij stak zijn hand uit en keek haar uitdagend aan. Wat zou het heerlijk zijn als ze ook nog eens mijn naam zou geloven. Het was kinderachtig en flauw, maar kom op! Een vrouw die begint met een regel?!

'Hayden, tuurlijk - grappig Brad.' Zijn naam sprak ze uit met enig sarcasme en liet haar blik minachtend op hem vallen. Hij dacht toch mooi niet dat zij zíjn tas ging opruimen - zíjn spullen zou inruimen, zíjn eten zou koken? Thuis had ze daar iets voor dat "dienstmeid" heette en ja, die mistte ze op dit moment verdomde veel. Koppig sloeg ze haar armen over elkaar heen toen hij op de bank ging liggen. 'Oh en nog één ding, ik ben je schat niet.' deelde ze hem mede en liep geïrriteerd naar de andere bank toe, waar ze op ging zitten.

'Ik vond het ook grappig,' glimlachte hij en legde zijn armen onder zijn hoofd. Zo keek hij haar aan. Nu pas vielen de kleine details bij hem op, zoals de dure spullen en haar verwaande gedrag. 'Weggerukt uit je oude, luxe leventje zeker? Ik zou nog bijna medelijden met je krijgen,' zei hij en grinnikte, 'schat.' Vooral nu zij het vervelend vond, ging hij het extra doen. Jeetje, hij leek wel twaalf, maar dat maakte hem niets uit. 'O ja, en mijn hond komt zo ook. Hij zal je vast wel mogen. Hij houdt wel van de vrouwtjes.'

'Je hond?' vroeg ze vol verbijstering. 'Zolang dat beest me niet aanraakt en het huis niet onder zeikt, prima.' voegde ze er nog aan toe. Honden waren het ranzig. Ze stonken, maakte herrie en zo kon ze nog wel even doorgaan. De enige hond die ze zou accepteren was Bobo, de chihuahua van haar oma - maar meer dan dat? Nee dankje. 'Beverly Hills als je het zo graag wilt weten en ja - het is hier vreselijk vergeleken met daar.'

'Laten we zeggen dat hij en ik nogal wat overeenkomsten hebben. We houden allebei dus niet echt van regeltjes en maken troep. Heel veel troep.' Hij duwde zichzelf omhoog en floot tussen zijn tanden door. 'Luxe hoor. Butlertje, rijke, oude man die alles voor je betaalde, roze auto?' Hij trok een wenkbrauw vragend op. Hij ging rechtop zitten en leunde tegen de leuning. 'Dan zijn we het over iets eens: ik vind het hier ook verschrikkelijk.'

'Niet iedereen die rijk is en vrouwelijk houdt van de kleur roze. Het is Legally Blonde niet.' klaagde ze en keek hem aan. 'Ik ben blij dat je iets met elkaar gemeen hebben.' Maar dat was dan waarschijnlijk ook het enige. Ze hield niet van troep, maar ze hield ook niet van opruimen en hij zo te zien ook niet echt, dus dat ging nog leuk worden. Verveeld begon ze met het bestuderen van haar perfect gelakte nagels, die hoog nodig bijgevijld moesten worden. Hoelang moest ze hier nog zien te overleven?

'Sorry, dat is mijn lievelingsfilm, dus ik heb liever niet dat je hem bekritiseerd.' Hij grijnsde breed en stond op. Hij nam plaats tegenover haar op de kaptafel die bij de banken stonden en liet zo nu en dan hun knieën botsen. 'Wil je me alsjeblieft niet gaan krabben als je boos bent? Je lijkt net een kat met die nagels.' Hij pakte haar hand vast en zette een van de nagels tegen zijn pols, waar hij een streep op trok. Ja, echte vrouwennagels, levensgevaarlijk.

'Als je aardig bent zal ik er eens over nadenken,' zei ze met een lichte grijns en keek naar haar hand die tegen zijn pols aan stond. Haar nagels lieten inderdaad een kleine, witte kras achter - dus ja, haar nagels waren inderdaad scherp. Ze had ooit iemand één keer gekrabd, op een feest en dat liep voor hem niet goed af. De volgende dag verscheen hij op school met drie rode strepen dwars over zijn gezicht heen. Het bracht Beau nog steeds een glimlach op haar gezicht als ze aan dat moment terugdacht.

Brad keek op naar haar gezicht en schraapte toen zijn keel. 'Hoe ben je eigenlijk in Beverly Hills beland?' vroeg hij benieuwd. 'Door een rijke man, zoals ik net al voorstelde, of omdat je model was?' Hij legde zijn ellebogen op zijn knieën en dan weer zijn hoofd op zijn handen, terwijl hij haar zo aankeek. Ze was perfect voor een model, misschien nog wel mooier. Het was net Barbie in levende lijve.

'Door mijn ouders. Mijn moeder runt een model agency en tada. Daar was Beverly Hills.' legde ze hem uit en keek hem aan. 'En ja, ik heb ook een paar keer model gestaan, maar dat is niet de rede waarom ik daar woon.' Dat moet je natuurlijk ook niet vergeten te zeggen, altijd handig om te weten, niet waar? 'En jij, waar kom jij vandaan?' Ze was nieuwsgierig naar hem, hij leek zo... verbitterd, als dat het goede woord was.

'Aha,' zei hij enkel en bleef haar aankijken. Hij had zich dan toch in haar vergist. 'Ik woonde in New York. Had mijn eigen nachtclub. Prima leven.' Hij haalde zijn schouders achteloos op. Het was het pérfecte leven en hij miste het zo erg. Schamper lachte hij kort. 'Ouders ook altijd, he? Wat zou je zonder ze moeten,' murmelde hij sarcastisch.

Een eigen nachtclub? Dus hij zat in die wereld. 'Indrukwekkend.' zei ze met een licht opgetrokken wenkbrauw. 'Inderdaad, wat moet je zonder ze.' Ze miste haar ouders niet bepaald, ze waren toch nooit thuis - altijd maar aan het werk. Ook zij keek hem aan en schraapte haar keel even. 'Dus.. hoe oud ben je?' vroeg ze, voordat er een ongemakkelijke stilte zou vallen: iets waar ze een ontiegelijke hekel aan had.

'Tja, niet zo fijn dus dat we nu zo ongeveer in de overheid wonen,' klaagde hij met neergeslagen blik. Hij haalde zijn schouders verbitterd op. 'Blij dat ik de mijne niet meer zie. Enige lichtpunt van dit alles.' Hij keek weer naar haar op en bekeek haar gezicht aandachtig. '22 jaar. Jij?' Hij schatte dat ze jonger was, hoeveel had hij geen idee van.

'Negentien. En ik zag m'n ouders toch al nooit, dus voor mij maakt het geen verschil. Afgezien van het feit dat ik hier geen dienstmeid heb.' Voor zover ze nu kon zien zag alles er nog redelijk netjes uit, maar met zo'n ranzige hond erbij zou dat vast snel veranderen. Nogmaals liet ze haar blik op hem vallen, hij was redelijk lang en breed - gespierd zou je het kunnen noemen - maar zijn blik, zijn blik - er was iets aan de blik in zijn ogen wat Beau niet snapte.

'Negentien...' murmelde hij met een glimlach. Net volwassen. Naïef. Hij moest lachen en schudde zijn hoofd. 'Je hebt hier inderdaad geen dienstmeid. We kunnen mijn hond leren koken. Niet meteen nee zeggen, hij is best slim.' Hij stond weer op en liep naar de keuken om wat te eten te zoeken. 'Ik ben van plan hier weer een nachtclub te openen.'

'Sure,' antwoordde ze grijnzend, misschien was hij best oké. 'Hier, een nachtclub openen - in dit saaie, dooie dorp?' Het liet haar lachen, er woonde hier amper mensen die naar een nachtclub zouden gaan. Hoeveel inwoners had dit stadje? 50? 'Als je eten zoekt, dat is er niet. Alle kasten zijn leeg, inclusief koelkast.' Daar had ze al naar gezocht, maar blijkbaar moesten ze dat zelf allemaal regelen, wat een hartelijk welkom was het hier toch ook.

Hij draaide zich grijnzend om naar haar. 'Ik moet toch iets doen? En het gaat gaaf worden. Ik maak gewoon zo'n knusse, kleine underground nachtclub. Er zijn hier toch nog meer koppels? Die willen vast wel komen.' Hij wou iets zeggen, maar liet toen weer zijn mond dichtklappen. 'Oh,' zei hij en krabte aan zijn kin. 'Ik heb alleen drank mee en wat fastfood.' Hij liep naar zijn tassen toe en deed ze allemaal open. Geen idee waar het in zat.

'Ja, misschien vier andere, maar meer ook niet. Leuke nachtclub, met tien mensen.' grijnsde ze naar hem en liep ook naar de keuken toe. 'Fastfood en drank - dat zegt al genoeg over je.' Nee, Beau was een meisje van de salades en de yoghurt, altijd gezond bezig zodat ze haar strakke lijntje kon behouden. 'Is er geen boodschappen service hier in dit dorpje? Je weet wel, online bestellen en dat ze het dan langs komen brengen ofzo?'

'Ik slik ook steroïde, maar ik wou dat pas verder in de relatie vertellen,' grapte hij en glimlachte. 'Ach ja, geef iedereen wat drank, nog wat uhm... je weet wel erbij en je hebt een goed feest.' Hij vond eindelijk het eten in zijn tas en maakte het open. Hij was eerder bij de Mac even langs geweest. 'Wil je echt niets? Je ziet er veel te dun uit. Dit doet je vast goed.' Hij grinnikte en ging op een stoel bij de eettafel zitten. 'Vast niet. Dit is een dórp.'

'Ugh, nee dankjewel.' zei ze met een opgetrokken neus bij het aanzicht van fastfood. Haar vader at het vaak, maar zijzelf en haar moeder zworen het af. Fastfood was slecht voor je lichaam en daarbij was het nog niet eens lekker. 'Zolang je in dit huis maar van je drugs afblijft vind ik het best - oh en denk er niet aan om 's nachts bezopen thuis te komen, want dan kan je in de tuin gaan slapen.' Sommige mensen vonden dit misschien veeleisend, maar Beau vond het toch redelijke regels.

Hij haalde zijn schouders op en stortte zich op het eten. Als ze niet wou, dan was het best. Kon ze zichzelf lekker uithongeren tot ze nog dunner werd. 'Drugs? Wie had het over drugs?' vroeg hij met een onschuldige glimlach. 'Oh, maar het is al wel in het huis. In mijn tas.' Hij rolde met zijn ogen en keek haar aan. 'Dit is ook mijn huis, Beau. Ik volg geen regels op.'