Het huis van Brad en Beau

Hij maakte de thee klaar en nam die voor haar mee naar de huiskamer. 'Hier is uw thee,' zei hij plechtig en ging weer naast haar zitten. Nu zijn handen nog warm waren van de thee, pakte hij snel de hare vast. 'Hopelijk worden ze zo wat warmer,' glimlachte hij. 'Dat vertelde mijn oma altijd. Als ik het koud had, waren het altijd de voeten die de aanstichters waren.'

'Ja, die uitspraak ken ik inderdaad ook,' lachte Beau en keek naar hun handen. Ze kon niet anders toegeven dan dat ze zich aangetrokken voelde tot Brad, maar dan ook echt aangetrokken - hoe erg ze zichzelf er dan ook voor vervloekte. Met een glimlach keek ze hem aan. 'Nu weet ik in ieder geval wel zeker dat je een goed mens bent,' verzekerde ze hem.

'Grootouders toch ook altijd, he?' glimlachte hij en keek ook naar hun handen. Hij wreef nu niet meer, maar hield ze gewoon stevig vast. 'Misschien wel he,' gaf hij dan ook maar toe en keek toen naar de tafel. 'Laten we je thee niet koud laten worden.' Hij pakte hem op en legde hem tussen haar handen. 'Nog warmer dan mijn handen.'

Beau keek naar de kop thee in haar handen en nam er een kleine slok van. 'Oké, hij is nog een beetje te heet.' lachte ze en zette de kop weer terug. 'Wil je soms dat ik mijn handen verbrand.' voegde ze er nog met een lach aan toe en kroop weer terug tegen hem aan. 'Jij bent ook heel erg warm hoor,' grinnikte ze.

Hij sloeg zijn arm weer om haar heen en lachte hardop. 'Sorry, ik dacht dat ie al koel genoeg was.' Hij liet kort zijn lippen door haar haren gaan en keek haar bezorgd aan. 'Je voelt nog steeds zo koud,' murmelde hij en hield zijn hoofd schuin. Hij trok haar deken wat hoger en haar wat dichter tegen hem aan.

'Ik ben altijd koud, te weinig vet zei m'n moeder altijd.' grinnikte ze en kroop nog dichter tegen hem aan. Ze vond het heerlijk om zo met iemand te zitten, en eigenlijk maakte het haar nog niet eens zo zeer uit met wie het was. Misschien gaf hij wel gewoon helemaal niets om haar en deed hij alleen maar alsof, maar dat maakte haar allemaal niets uit.

Hij kneep zachtjes, maar plagerig in haar arm. 'Je moeder had gelijk,' grinnikte hij en rolde lacherig met zijn ogen. 'Ouders, en vooral moeders, hebben áltijd gelijk.' Hij sloot zijn ogen toen ze nog dichterbij elkaar zaten en begroef zijn gezicht in haar nek. 'Je ruikt lekker - welke shampoo heb je gebruikt?' plaagde hij. 'Die moet ik ook hebben!'

'Mijn moeder heeft niet altijd gelijk hoor,' lachte ze. 'En ik heb een mango shampoo - je mag hem wel lenen hoor.' Speelde ze het spelletje enthousiast mee en gaf hem een duwtje. 'Warm me nou maar gewoon op, dat is jou taak.' grapte ze trok hem nu juist weer dichter naar zich toe.

'Yes, dan kunnen we samen naar mango ruiken - team koppel mango!' Hij nam haar nu volledig in zijn armen en drukte zijn lippen op haar slaap. 'Met alle liefde,' grinnikte hij en boog naar voren voor de thee. 'Wil je het weer proberen? Anders kan ik hem voor je proeven.' Hij nam een slok en hield hem voor haar. 'Het is goed te drinken.'

Beau begon te lachen en nam de kop thee van hem over, om een grote slok te nemen. 'En je hebt nog gelijk ook.' zei ze lachend en dronk de kop thee vrij direct leeg, om het lege glas weer neer te zetten op de tafel. 'Ook al zijn we hier pas een dag, ik vind het nu al fijn om zo samen met jou te zitten. Maak dat ik er geen spijt van krijg, oké?' glimlachte ze naar hem.

Hij wreef over haar rug en bekeek haar met een gelukzalige glimlach. Hij had dit nooit en ook nooit kunnen voorspellen voordat hij hiernaartoe ging. 'Jij had dorst zeg!' lachte hij en knuffelde haar weer. 'Ik zal ervoor zorgen dat je er geen spijt van hebt. Ik beloof het, lieve Beau.' Hij drukte zijn lippen op haar voorhoofd en tikte speels op haar neus.

'Dankje.' zei ze uiteindelijk, nadat ze hem gelukzalig had aangekeken. Ze moest maar blij zijn dat ze Brad als partner had gekregen in plaats van iemand anders. Ze wist natuurlijk niet hoe de andere waren, maar iets zei haar dat ze geluk had gehad. Uit het niets moest ze diep gapen en - verbaasd van haar eigen onverwachte actie - ze sloeg haar hand voor haar mond. 'Sorry, oncharmant gapen.'

Brad keek haar met een geamuseerde grijns aan. 'Ik denk dat het misschien verstandig is als we gaan slapen. We hebben beiden een lange reis gehad.' Hij pakte alle glazen in de woonkamer op en bracht ze naar de keuken toe. Amigo lag heerlijk te slapen in zijn mand en leek de twee niet eens op te merken. 'En ik denk dat niemand meer op de bank gaat slapen,' lachte hij.

Beau schudde haar hoofd. 'Nee, dat denk ik eigenlijk ook niet nee.' grinnikte ze en stond op van de bank, om naar boven te lopen en daar heb het bed neer te ploffen. Ze trok de dekens op tot haar neus en bleef zo liggen. 'Ah, het bed is nog veel kouder.' zei ze op een zeurderige toon en begon te lachen. 'En ja, ik ga wel m'n trui uitdoen,' zei ze voordat hij het kon zeggen - omdat ze haar trui uitdeed. 'Want ik hou er niet van om in zo'n trui te slapen.' voegde ze er nog eens aan toe. Nu was het enkel een setje lingerie dat ze aanhad. Weer bleef ze even voor de spiegel staan, kijkend naar zichzelf en nog steeds was ze niet blij. Nee, als het om haar lichaam ging, was Beau nooit blij.

Brad zorgde ervoor dat alle deuren op slot zaten en de lichten uit waren. Daarna liep hij achter haar aan naar de slaapkamer en bleef in de deuropening staan, terwijl hij haar bekeek in haar lingerie. 'Oké, wauw,' glimlachte hij en liep naar haar toe. Hij sloeg van achteren zijn armen om haar heen en keek zo naar hun tweeën in de spiegel. 'Je ziet er prachtig uit.' Hij trok zijn shirt en broek uit en ging alvast onder de dekens liggen.

Beau fronste haar wenkbrauwen. 'Mijn lichaam is alles behalve mooi.' klaagde ze en draaide zich weg van haar afschuwelijke spiegelbeeld. Licht gefrustreerd ging ze in het bed liggen en trok de dekens hoog op. Hij zou vast een protest er tegen gaan geven, maar niets kon Beau ervan overtuigen dat haar lichaam mooi was. Het was gewoon niet zo en dat zou het ook nooit worden.

Hij trok verward zijn wenkbrauwen op. 'Uhm, zeggen alle vrouwen dat hun lichaam niet mooi is of moet ik me nu zorgen gaan maken?' Hij ging tegen haar aan liggen en gleed met zijn hand over haar arm. 'Maar geloof mij maar, je bent de mooiste vrouw die ik ooit heb gekend. Samen met mijn oma's,' grijnste hij breed.

Beau haalde haar schouders op, maar gaf geen antwoord. Haar lichaam was altijd al een probleem geweest, maar aangezien haar moeder ook nog in de modellen wereld zat werd ze altijd geconfronteerd met vrouwen die mooier dan haar waren en haar moeder liet dat maar al te graag blijken. "Je kan nooit te dun zijn, Beautje van me." zei ze altijd en naïef als ze was, Beau had het altijd geloofd. 'Nou, dan ben je nog niet veel vrouwen tegen gekomen, als ik de mooiste daarvan ben.' mompelde ze.

Hij rolde met zijn ogen en drukte zichzelf omhoog. 'Beau toch...' fluisterde hij. 'Ik heb in een club gewerkt waar elke nacht weer nieuwe vrouwen waren. Ik heb er heel veel gezien en nooit heb ik iemand gezien die jou kan overtreffen.' Hij ging weer liggen en trok haar in zijn armen. 'Geloof me nou maar, Beau.'

Weer haalde Beau haar schouders op en trok haar benen naar zich toe. Het was een nutteloze discussie, want ze zou toch niet toegeven dat ze mooi was. 'Je kan nooit dun genoeg zijn Beautje van me, nooit.' mompelde ze zachtjes en draaide zich naar hem toe. 'Dat zei mijn moeder altijd tegen me toen ik klein was, en ik heb het altijd geloofd. Altijd als ik weer een kilo af was gevallen kwam ik vol trots naar haar toe en kreeg ik die verrekte rotzin weer naar m'n kop geslingerd.' Er waren tranen in haar ogen verschenen, puur van het idee dat ze voor haar moeder nooit goed genoeg was. Nooit mooi genoeg, nooit dun genoeg.

Hij ging rechtop zitten en keek haar zo serieus aan. 'Beau, weet je wat de reden is dat ik drugs neem en veel drink en rook?' Hij wachtte niet op antwoord en praatte gewoon door. 'Dat komt omdat mijn vader altijd zegt dat ik niets en helemaal niets kan bereiken als ik gewoon mezelf ben. Dat ik nutteloos ben, als ik niet ''iemand anders'' ben: de persoon die ik word als ik dronken of high ben. Ik heb hem altijd geloofd, tot vandaag.' l

Beau keek hem aan en veegde de tranen ruw van haar wangen af. 'Zie je nou wel dat ouders niet altijd gelijk hebben.' zei ze zachtjes en sloeg haar armen om hem heen. Hun ouders waren de reden dat ze zo waren, dat hij aan de drugs zat en dat zij nooit, maar dan ook nooit, tevreden met zichzelf kon zijn. 'Maar we zijn nu weg van ze, en nu weten we wel beter, toch?' zei ze, terwijl ze hem nog steeds omhelsde.

'Ik had het inderdaad mis,' zei hij en kuste de huid onder haar ogen. Hij vond het vreselijk om haar te zien huilen, vooral omdat hij geen idee had wat hij moest doen. Hij nam haar in zijn armen en ging weer liggen. 'We weten veel beter. En ik denk dat het een goed idee is als we nu gaan slapen, lieve Beau.' Hij streek door haar haren en drukte zijn voorhoofd tegen de hare aan. 'Welterusten.'

Beau knikte en sloot haar ogen voor enkele seconde, om ze daarna weer te openen en in zijn ogen te kijken. 'Welterusten.' zei ze met een glimlach en sloot haar ogen weer, om vrij direct in een diepe slaap te vallen. Het was een droomloze - maar heerlijke - slaap. Totdat ze in het midden van de nacht wakker werd. Met een gaap keek ze op de klok naast hun bed. Drie uur.

Hij sloot ook zijn ogen en viel in slaap. Echter werd hij snel weer wakker. Opnieuw raakte hij in slaap, om opnieuw snel weer wakker te worden. Het waren nachtmerrie's die hij had... Nee, zo kon je het niet omschrijven. Onbekende angsten teisterde hem en al snel besloot hij niet meer te proberen te slapen. Toen hij merkte dat ze ook wakker was, streek hij over haar haren. 'Ook wakker?'